Scenograficzny debiut Krzysztofa Pankiewicza
3 kwietnia 1956 - Debiut scenograficzny Krzysztofa Pankiewicza: "{#re#11506}Osobliwe zdarzenie{/#}" Carlo Goldoniego w Teatrze Młodego Widza w Krakowie.
"Scenografia jego oparta jest na zasadach przede wszystkim surrealistycznych. Wiele uwagi poświęca kostiumowi, który z zamiłowaniem przerysowuje, wyolbrzymia, szczególnie nakrycia głowy i peruki; elementy stylu epoki są lekko zaznaczone. Spośród jego ciekawych prac należy wymienić projektowane dla Teatru Powszechnego w Warszawie "{#re#15391}Kaukaskie kredowe koło{/#}", "{#re#8136}Zmartwychwstanie{/#}" oraz "{#re#4321}Kordiana{/#}" dla Teatru Polskiego w Poznaniu. Zasadniczym elementem dekoracji do "Kordiana" jest wielki zegar podtrzymywany przez dwie kolosalne figury, zegar dziejów, który co pewien czas ze zgrzytem przesuwa swe wskazówki. Wodzowie narodu wyczarowani przez Szatana są przedstawieni w postaci olbrzymich kukieł z charakterystycznymi emblematami. Są one wyciągane z zapadni i nikną nad sceną. Diabły mają jakby kostium z epoki, z trójgraniastym kapeluszem. Natomiast drabinki, które maszyniści ustawiają zamiast podestów dla aktorów na Placu Zamkowym czy na Mont Blanc, są już z innej, nie surrealistycznej konwencji. Nad akcją "Zmartwychwstania" panują olbrzymie ruskie ikony i kopuły cerkiewne, co bardzo trafnie charakteryzuje nastrój tej sztuki i oddaje jej wielkie dramatyczne wymiary (a nie zwyczajnie naturalistyczne, zwężone).
W tych samych konwencjach Pankiewicz widzi również scenerię sztuk klasycznych: "Cyda", "Fircyka w zalotach", Wesela Figara". Jest tu zwykle podest ustawiony na środku sceny, a elementy syntetycznie charakteryzujące miejsce i epokę są zawieszone w przestrzeni; meble w tych dekoracjach są tylko rysunkiem (z drutu), o typowej dla danego stylu linii. Surrealizm jest najwyraźniejszy w scenograficznych fantazjach Pankiewicza do "Turandot" czy "Orfeusza" Monteverdiego, przewidzianych na sceny kolosalne, bezkresnych niemal, z jakimiś wiszącymi w przestrzeni formami, z jakimiś fragmentami autentycznymi" (Zenobiusz Strzelecki, Polska Plastyka Teatralna).
