Koncertowi "Depresjoniści"
"Depresjoniści" Jacka Bończyka i Zbigniewa Krzywańskiego na XXVI PPA. Pisze Małgorzata Matuszewska w Gazecie Wyborczej - Wrocław.
"Depresjonistami" Jacek Bończyk udowodnił, że jest równie dobry w ostrym rocku, co w klasycznej piosence aktorskiej.
Starzy fani Bończyka i wielbiciele śpiewanych przez niego piosenek francuskich poczuli się zdezorientowani. Sporo ludzi wyszło nawet z sali w czasie sobotniego koncertu. Ale to nic dziwnego, skoro artysta zapowiadał już przed występem, że "Depresjoniści" nie są dla wszystkich. Ci, którzy zostali, wyklaskali bis.
Jacek Bończyk nie drepce w artystycznym miejscu. Zmienia się jak kameleon i wciąż próbuje nowości. Swego czasu stworzył perfekcyjnie mały teatr piosenki francuskiej. Potem przyszedł czas na tanga.
W sobotę [18 marca]Teatr Kameralny wypełniły dźwięki wszechogarniającego, gitarowego rocka. Po ten instrument z powodzeniem sięgnął również śpiewający Jacek Bończyk. Czuło się stare republikańskie klimaty, podbudowane dobrym wykonaniem "Odchodząc, zabierz mnie" Republiki.
Bończyk śpiewał własne teksty - o tym, by nie ulec złudzeniom pięciominutowej sławy i uciec przed złością, którą epatują media. O potrzebie własnego miejsca, znalezionego choćby na dachu świata (jak w "Kominiarzu" do wspólnej muzyki Grzegorza Ciechowskiego i Zbigniewa Krzywańskiego), byciu na ziemi tylko na chwilę i strachu, który czujemy, odsłaniając uczucia przed innymi. A także o zachowaniu własnej artystycznej i ludzkiej tożsamości, w swoistym kredo: "Poskromiony to nie będę ja, nie umiem".
"Depresjoniści" to jednak nie tylko niezłe teksty. Równie ważna jest tu muzyka, znakomicie współgrająca ze słowami. Powstał rzeczywiście wspólny, razem wypracowany projekt Jacka Bończyka i Zbigniewa Krzywańskiego.
Po sobotnim koncercie dyrektor Impartu Piotr Guzek, bardzo zadowolony z efektu, obiecał mi, że "Depresjoniści" znów przyjadą do Wrocławia.
Na zdjęciu: okładka płyty "Depresjoniści".
