Krwawy początek
Teatr kaliski rozpoczął sezon szczególny - odświętny i jubileuszowy - gdyż otwierający jego dwusetlecie. Komedia Zieglera "Ton wielkiego świata i dobre serce" zapoczątkowała bowiem 2 sierpnia 1800 r., trwającą z przerwami aż do 1824 roku, kaliską antrepryzę patrona tej sceny Wojciecha Bogusławskiego. Był jednak jeszcze jeden powód dla owego tak szczególnego zainteresowania: otwierająca jubileuszowy sezon premiera "Krwawych godów" Garcii Lorki. Otóż po raz pierwszy tym właśnie przedstawieniem zdecydował się pokazać Kaliszowi jako reżyser, od roku pełniący tu obowiązki dyrektora tej sceny, Jan Nowara.
Szczerze mówiąc, wybór tej właśnie sztuki trochę piszącego te słowa zaskoczył. Ten krwawy dramat zdradzonej miłości obligujący Katalończyka, w zgodzie z jego kodeksem honorowym, do śmiertelnej zemsty, raczej dziś już nie budzi takich emocji jak przed laty i z tego też powodu niezmiernie rzadko pojawia się na naszych scenach. Na szczęście, reżyser nie postawił ani na samą, jakże melodramatyczną fabułę, ani na pokazanie całej tej obyczajowości i egzotyki hiszpańskiej wsi, znajdując dla Lorki wcale interesujący kształt sceniczny. Ubrał on całą tę opowieść w formę odwołującą się do znaków teatralnych, metafor i symboli widowiska. Przydał mu muzykę, śpiew, ruch sceniczny i plastykę.
To sprawiło, że nie tyle sama ta historia, lecz właśnie forma teatralna wysuwa się w przedstawieniu na plan pierwszy. I w tym sensie Jan Nowara, pełniący poprzednio w Opolu obowiązki raczej kierownika literackiego niż reżysera, zaskoczył nas, i swą inwencją teatralną, i umiejętnością pracy z aktorem.
Kilku scenom i obrazom nie sposób bowiem odmówić w tym przedstawieniu teatralnej urody. Jak chociażby scenie ze Śmiercią oraz komentującym bieg zdarzeń, z wysokości usytuowanego nad sceną pomostu przywodzącego na myśl antyczną tragedię - chóru. W pamięci widza pozostaje ascetycznie surowa Matka - Małgorzaty Andrzejak, Narzeczona - Katarzyny Strojnej, Leonardo - Przemysława Kozłowskiego oraz: wokaliza Bożeny Remelskiej.
