Artykuły

W sobotę, sztuką "Krwawe gody" Federica Garcii Lorki, kaliski teatr rozpoczął obchody 200-lecia istnienia tej sceny w naszym mieście.

Rzecz wyreżyserował Jan Nowara, od roku dyrektor teatru nad Prosną, którego nowym antreprenerem od 1 stycznia br. jest sejmik województwa wielkopolskiego.

Dyrektor Nowara wyszedł na scenę przed spektaklem i, nie bez wyraźnie widocznej tremy, wygłosił okazjonalną mowę na temat naturalnie antreprezy lub antrepryzy Wojciecha Bogusławskiego, za sprawą którego w końcu obchody jubileuszowe w Kaliszu będą miały charakter nie miejski, czy wielkopolski, a narodowy właśnie.

Bez zbędnego wdawania się w szczegóły śmiało można stwierdzić, że dramat Lorki o andaluzyjskich demonach spodobał się galowej publiczności. Na premierę przybyli przedstawiciele władz województwa i obu kaliskich powiatów (grodzkiego i ziemskiego), a także powiatów ościennych. Byli też parlamentarzyści, radni, biznesmeni, był również ksiądz biskup Stanisław Napierała, ordynariusz diecezji kaliskiej.

Obecni w teatrze swoim zachowaniem wyraźnie dokładali starań, żeby wesprzeć dyrektora Jana Nowarę i dopomóc mu w godnym wprowadzeniu kaliskiego teatru w ten szczególny czas, jaki poświęcony będzie na obchody jubileuszu.

Publiczności szczególnie podobał się pierwszy akt przedstawienia, przede wszystkim dzięki oprawie muzycznej Tomasza Bajerskiego, jak również za sprawą kostiumów (zwłaszcza kobiecych) według projektów Marty Hubki oraz nade wszystko dzięki kreacji aktorskiej (rola Matki), jaką stworzyła właśnie w tym akcie Małgorzata Andrzejak (prywatnie żona dyrektora).

Wszystkim naszym Czytelnikom, którzy wybiorą się na przedstawienie, szczerze podpowiadamy, że po antrakcie można spokojnie zrezygnować z drugiej części spektaklu i pójść np. na spacer do parku (jeżeli wieczór będzie tak ciepły i piękny, jak to teraz ma miejsce). Wtedy i tylko wtedy będzie można uwierzyć, że kaliski teatr przygotowany jest nie tylko do sezonu jubileuszowego, ale i do powszedniej działalności.

Jak wynika z treści "Teatraliów Kaliskich", autorstwa nieżyjącego już niestety prof. Stanisława Kaszyńskiego, w sierpniu 1800 roku Wojciech Bogusławski przyjechał do Kalisza ze swoimi warszawskimi aktorami, żeby na prowincji podreperować budżet Teatru Narodowego. Zainteresowanie teatrem kaliszan i mieszkańców okolicznych miasteczek, a nawet wsi było pomimo kanikuły tak duże, że Bogusławski odniósł sukces zarówno finansowy jak i artystyczny.

Po 200 latach można odnieść wrażenie, że kaliszanie podczas wakacji nie chodzą do teatru - stąd na scenie kurtyna opuszczona, a w efekcie reżyser i aktorzy po wakacjach chyba zapomnieli nad czym pracowali przed zakończeniem sezonu.

Podobno tzw. premiera zamknięta (coś zaskakująco dziwnego w kaliskiej tradycji teatralnej) odbyła się w czerwcu tego roku. Wtajemniczeni mówią, że sztuka wówczas wymagała dopracowania. W sobotę 11 września, czyli po kilku miesiącach przerwy na premierze otwartej, choć byli chyba tylko zaproszeni goście, okazało się, że w dalszym ciągu, przynajmniej akt drugi, wymaga dopracowania.

Federico Garcia Lorka - autor sztuki, to klasyk kreślący nienazbyt skomplikowane do odczytania treści. Całość przedstawienia, choć trąci mydlaną operą lub narracją godną brazylijskiego longserialu, może być interesująca lub nawet zabawna. W naszym teatrze przez reżysera Nowarę została potraktowana w pierwszym akcie bardzo poważnie, a w drugim chyba kompletnie bez pomysłu i zakończenia, co można było odczytać po twarzach widzów, kiedy opadła kurtyna.

I właśnie, nadal nie wiem, czy antrepryzer zakpił sobie ze swojego antreprenera i włodarzy, czy zwyczajnie zabrakło warsztatu.

PS. A o antresoli napiszę tylko tyle, że podobnie jak antrepreza, antrepryza i antrakt, pochodzi z języka francuskiego.