Artykuły

KOLEJNĄ niespodziankę sprawił nam - autor. "Krawiec" Sławomira Mrożka, bo swego czasu nie zainteresował teatru, aż tu nagle przypomniano sobie o nim i pokazano szerokiej pu­bliczności. Pierwszy był tu bodaj Szczecin, ale premiera przygotowywana przez warszawski Teatr Współczesny w reżyserii Erwina Axera budziła szczegól­ne zainteresowanie. Wiadomo bowiem, że tu właśnie odbyła się pamiętna prapremiera "Tanga", tu miało miejsce "Szczęśli­we wydarzenie" i "Emigranci". No i obsada "Krawca" powta­rzała tak już dobrze w Mrożku sprawdzone nazwiska z Wiesławem Michnikowskim i Mieczy­sławem Czechowiczem w pierw­szej linii.

No i rzeczywiście tym razem nadzieje nas nie zawiodły. Sztu­ka jest interesująca i daje duże możliwości aktorom, potrafią­cym je znakomicie wykorzystać. Wiesław Michnikowski w roli tytułowej, debiutujący na tej scenie Krzysztof Kowalewski jako Ekscelencja i Mieczysław Czechowicz czyli Onucy, przy­wódca zwycięskich barbarzyń­ców - dają przysłowiowy kon­cert gry. A ponieważ jedni wi­dzowie snują tu analogie z "Operetką" Gombrowicza (póź­niej napisaną!), drudzy z "Romulusem Wielkim" Durrenmatta, a jeszcze inni stanowczo przeciw takim porównaniom oponują, widać, że oprócz świetnej za­bawy, jest i o czym porozma­wiać i nad czym się zastano­wić, jak to zwykle zresztą u Mrożka bywa.

Te trzy wybrane przykłady aktualnych premier stołecznych potwierdzają tylko obserwacje, że w dziedzinie teatru żadnych pewniaków nie ma. Że najmoc­niejszą pozycję może położyć nawet najzdolniejszy reżyser, że dobre aktorstwo obroni się nawet w nie najlepiej pomyśla­nym spektaklu i że sztuka, uznawana za niewartą próby wy­stawienia, może jednak po la­tach dać nam sporo uciechy. Takie przypadki, choć doraźne, mogą nawet zdenerwować, prze­cież w sumie świadczą jak naj­lepiej i najżywotniej o zaska­kujących możliwościach pięknej sztuki teatralnej.