Edward Żentara nie żyje
Miał w sobie naiwność dziecka. Nie mogę uwierzyć, że odszedł. Jego dobroć można było wyczytać z jego błękitnych oczu. Miał swój osobny, bardzo ciekawy, intymny świat. Kroczył niezależną drogą - artyści i przyjaciele wspominają EDWARDA ŻENTARĘ.
BARBARA SASS, reżyser:
- Spotkałam się z Edwardem tylko raz, podczas pracy przy moim filmie "Pokuszenie". Świetnie nam się pracowało, był bardzo zgodnym partnerem. Ale przede wszystkim chcę powiedzieć o Edwardzie jako człowieku: bardzo dobrym, uczciwym, ufnym wobec ludzi i życia. W dzisiejszych czasach zakłamania i zawiści to rzadkość. Miał w sobie naiwność dziecka. Nie mogę uwierzyć, że odszedł.
JAN PESZEK, aktor:
- Mój Boże, jestem zszokowany, bo nic nie wiedziałem o śmierci Edwarda. Znaliśmy się wiele lat, również z planu filmowego. Zagraliśmy razem w filmie Krzysztofa Zanussiego "Życie za życie. Maksymilian Kolbe". Ostatnimi czasy spotkaliśmy się też w spektaklu "Auto da fe" granym w Starym Teatrze, gdzie grał gościnnie, wymiennie z Krzysiem Globiszem. Przecież Stary Teatr to była przez wiele lat także macierzysta scena Edwarda. Był bardzo interesującym aktorem, o ciekawej osobowości, interesującym spojrzeniu na świat. Był dobrym, prawym i koleżeńskim człowiekiem. On nie miał w sobie za grosz agresji - spokojny, opanowany. Jego dobroć można było wyczytać z jego błękitnych oczu.
OLGIERD ŁUKASZEWICZ, aktor, prezes ZASP:
- Pamiętam go jak dziś z planu filmu Barbary Sass "Pokuszenie". Sporo rozmawialiśmy. Cichy, skupiony, reprezentował wrażliwość introwertyka niezwykle zaangażowanego emocjonalnie w sceny, w których występował. Miał swój osobny, bardzo ciekawy, intymny świat. Kroczył niezależną drogą. Jego lektury, komentarze świata były głębokie, przemyślane, wyważone. Ogromnie mi żal, że odszedł oryginalny artysta i ciekawy człowiek, i to w tak młodym wieku.
