"Fort VII" - teatr dokumentalny
Siłą "Fortu VII" Lecha Raczaka są emocje i adekwatna do nich dokumentalna forma teatralna. Uważam, że spektakl ten warto pokazywać młodym ludziom, zamiast wciągać ich w tak zwaną politykę historyczną - pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Historia, a właściwie martyrologia w teatrze to wyjątkowo trudny temat. Premiera "Fortu VII" Lecha Raczaka odbyła się dwa lata temu. Spektakl został właśnie wznowiony i pokazany w ramach odbywającej się w Poznaniu konferencji polskich muzeów historycznych.
Szkoda, że nie zaproszono na tę prezentację na przykład nauczycieli historii, bo być może byłaby to znakomita okazja, aby pokazać, jak rozmawiać na trudne historyczne tematy z młodzieżą.
Wojciech Müller i Zbigniew Szot zaaranżowali architekturę Fortu VII w Poznaniu. Katarzyna Klebba i Arnold Dąbrowski zagrali na żywo, ale najważniejsze są w tym spektaklu teksty Macieja Rembarza. Powiedzieć o nich piękne - niestosowne, powiedzieć o nich przejmujące - za mało, powiedzieć o nich przerażające - to prawda, w którą trudno uwierzyć. Rembarz odwołał się do obozowych historii, przetworzył je w opowieść o nieludzkim miejscu na obrzeżach miasta. Heroizm oznaczał w tym forcie byt.
Słuchając ich, myślałem cały czas o naszej redakcyjnej koleżance śp. Ani Siekierskiej, która jakiś czas spędziła w Forcie VII, zanim trafiła do Oświęcimia. Może znała któregoś z bohaterów przedstawienia? Historie mówione przez aktorów stały się niespodziewanie bardzo bliskie. Kiedy zgasły światła, nikt nie zaklaskał. Zapadła dojmująca cisza.
Siłą "Fortu VII" Lecha Raczaka są emocje i adekwatna do nich dokumentalna forma teatralna. Uważam, że spektakl ten warto pokazywać młodym ludziom, zamiast wciągać ich w tak zwaną politykę historyczną.
