Ćwiczenia z Ionesco
"Ćwiczenia z Ionesco" w reż. Grzegorza Brala w Teatrze Studio w Warszawie. Pisze Magdalena Bartnik w Zwierciadle.
Kilka etiud zamkniętych w godzinny spektakl. Każda w innej konwencji. Wszystkie na podstawie dzieł Eugene Ionesco. To spektakl wyreżyserowany przez Grzegorza Brala, twórcę Teatru Pieśni Kozła we współpracy z Krzysztofem Majchrzakiem.
Ośrodkiem wszystkich etiud jest człowiek. Jego indywidualność i jednostkowość. Nagi, bezbronny wobec przepełnionego przemocą systemu, jest jak trybik w machnie - jeśli pęka, znajduje się na jego miejsce kolejny, tyle że w końcu ten system przepoczwarza się, ludzie pod jego wpływem stają się potworami, szaleją. Ale jest też człowiek ulatujący do nieba, niczym w niebo wstępujący bóg. To sen o lataniu, marzenie lekkości, oderwania się od ciężkości wpisanej w ziemską egzystencję, uwolnienie się od strachu. Etiudy są zrealizowane jakby w różnych stanach świadomości - na jawie i we śnie, tak jakby był to postulat do odbiorcy o "świadomość" - życia i postrzegania.
W wielu scenach wykorzystano cienie, które powstały poprzez zsunięcie półprzejrzystej kotary, jakbyśmy obserwowali świat zaglądając do mieszkań z ulicy przez okna. Świat cieni to też płaskość, brak szczegółów, ale również świat symboliczny. Wiele scen opartych jest na grze świateł i dźwięków, dopełnieniem jest świetna muzyka skomponowana przez Jacka Hałasa.
"Ćwiczenia z Ionesco" pokazują jak okrutny, ale i absurdalny jest współczesny świat, zmniejszając go do małej sceny, do pojedynczego człowieka, który jest całym światem, kosmosem uczuć i emocji. To jakby świat pod lupą, obserwowanie ogółu poprzez szczegół. Z jednej strony przyglądamy się światu takiemu - jak widział go Ionesco, ze swoimi obsesjami, lękami, z drugiej pojawia się możliwość skonfrontowania tego widzenia z własnym postrzeganiem- wszystko w duchu absurdu i groteski. Spektakl przepełniony jest refleksyjnym humorem, poruszający i inspirujący do tego, by bliżej przyjrzeć się Ionesco i sobie.
