Bawił w dobrym styl
Mówił o sobie, że jest artystą małych scen. Wszechstronnie uzdolniony błyszczał tam jednak jak diament. Z wdziękiem śpiewał, tańczył, wygłaszał monologi i grał w filmach. Bawił do łez, ale pięknie.
Tamta Warszawa, w której brylował w kabaretach, teatrach i rewiach przeszła do historii. Rozbawiał publiczność z wdziękiem estradowego bon vtvanta, czyli smakosza życia, ale takiego w dobrym stylu. Wielbiono go. To on w 1939 roku dodawał otuchy, śpiewając piosenkę "Titina", skomponowaną przez Chaplina, a przez Hemara opatrzoną polskim tekstem: "Ten wąsik, ach ten wąsik, ten wzrok, ten gest, ten dąsik! I wdzięk, i lęk, i mina, i fanatyków krzyk!...".
Wykonywał ją, ucharakteryzowany na Hitlera. Za ośmieszanie "wodza" groziła mu śmierć, uratował się, uciekając do Wilna. Po wojnie zaczął na nowo od teatrów. W 1946 roku trafił do Syreny i z niewielkimi przerwami dotrwał tam do końca kariery. Znowu bawił publiczność jako artysta estrady i aktor. A przebój: "Tomasz, ach Tomasz, ach powiedz, gdzie ty to masz? Tomasz, to, co masz, powinien mieć twój wróg..." szczególnie rozbawiał słuchaczy. Był też duszą i ozdobą towarzystwa. Miał swój stolik w kawiarni Europejska, która była swoistym salonem PRL-u. Spędzał tam czas m.in. w towarzystwie popularnego Wiecha i Jerzego Petersburskiego. Zawsze przychodził ostatni, bo musiał mieć swoje wejście. Pod jego wrażeniem był nawet zaglądający tam czasami Józef Cyrankiewicz. Ludwik Sempoliński, mistrz sceny i zabawy był też pedagogiem. W warszawskiej PWST wykładał sztukę estradową i piosenkę. Jego ulubieńcem był Bohdan Łazuka, którego próbował wykreować na swój wzór. To on poradził Jerzemu Połomskiemu, by zmienił nazwisko Pająk na inne. - Pewne nazwiska są na afisz, a inne nie - powiedział mu wtedy. Zmarł 17 kwietnia 1981 roku w wieku 82 lat. Samotny. Pod koniec życia śnił mu się pewnie teatrzyk Sfinks, w którym zadebiutował w 1918 roku i legendarna rewia Morskie Oko, gdzie później odnosił sukcesy.
