Ożenek
"Ożenek" Mikołaja Gogola należy do sztuk, których treści nie trzeba przypominać. Znamy ten tekst z licznych interpretacji, również w teatrze telewizji. Jaki więc sens miało przygotowanie jeszcze jednej inscenizacji, tym razem w reżyserii Jerzego Stuhra? Otóż reżyser uważa, że swój "Ożenek" powinno mieć każde pokolenie.
Bardzo to tradycyjne, chciałoby się nawet powiedzieć: staroświeckie myślenie o teatrze telewizji w czasach, gdy pracujący w nim reżyserzy chętnie używają dynamicznego montażu, krótkich ujęć i wszelkich elementów poetyki filmowej. Jednak kiedy wszyscy wokół eksperymentują, najodważniejszym eksperymentem staje się solidne rzemiosło. Jak w "Ożenku" Jerzego Stuhra. Grający Koczkariewa Stuhr i jego partnerzy są aktorami tej miary, że nie potrzebują do uatrakcyjnienia przekazu żadnych technicznych podpórek.
Swatany przez Koczkariewa Podkolesin Zbigniewa Zamachowskiego, to "bohater naszych czasów" - łatwo wpadający w entuzjazm, jeszcze łatwiej w depresję, nieskory do jakiegokolwiek czynu: może z lenistwa, a może z obawy przed ostatecznymi decyzjami. "Ożenek" tego pokolenia jest właśnie o strachu przed odpowiedzialnością, o niezdecydowaniu, niepewności siebie.
Jeszcze nie widziałem takiego Jajecznicy jak ten grany przez Krzysztofa Globisza: bezgraniczny smutek jego twarzy wzbudza litość, lecz jednocześnie nie sposób się nie uśmiechnąć, gdy każde jego zachowanie przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. Współczucie i grozę - że może my jesteśmy tacy sami - wywołują również postaci emerytowanego oficera Żewakina (Jerzy Trela) i nie znającego żadnego obcego języka miłośnika francuszczyzny Anuczkina (Jan Peszek).
Rolę starej swatki Fiekły Iwanowny gra Anna Seniuk, która w poprzednim telewizyjnym "Ożenku" (1976) była panną na wydaniu Agafią Tichonowną. Teraz w roli Agafii występuje córka Jana Peszka - Maria. Taki teatralny korowód pokoleń.
