Artykuły

Z wieczorem teatralnym Wisławy Szymborskiej w Małej Sali Teatru Nowego - sprawa wręcz odmienna. Sam zamysł poświecenia tej sceny poezji zdaje się być świetny, kłopot w tym jedynie, że rzadko kiedy mając wyrazistą "wizję" szczególnie lubianych tekstów scenicznych, niemal zawsze dysponujemy "wizją" (a może raczej: wyobrażeniem fonicznym) ulubionych wierszy. Stąd - być może - dość gęs­to zgłaszane w kuluarach za­strzeżenia do poszczególnych interpretacji; ja również uczciwie przyznaję, że najtrudniej było mi zaakceptować wyko­nanie utworów, które dobrze znam i pamiętam.

Sam spektakl - rozgrywa­jący się podczas przerw w próbie generalnej "Hamleta", łączący w scenariuszowym zamyśle wiersze Szymborskiej ze skąpo użytymi tekstami Szekspira i Wyspiańskiego - jest chyba najbardziej tea­tralny ze wszystkich trzech kolejnych wieczorów poetyc­kich. Bardzo pięknie grają kostiumy i światła, niezwykle oryginalny jest podkład mu­zyczny, zaś wsparty elementa­mi baletu ruch sceniczny - stanowi niemal samoistną war­tość.

Zarazem - wybaczcie mi, jeżeli jestem niesprawiedliwy - owa teatralność graniczy niekiedy z pretensjonalnością, wiersze Wisławy Szymborskiej są bowiem dość nośne, iżby mogły bronić się same, a bronią się najpełniej, gdy po­dawane są z całą prostota, bez scenariuszowych ozdobników.

Bodaj każdy z wykonawców - ma jednak przynajmniej jeden taki wiersz, który w pełni, bez najmniejszego fałszu tra­fia do widowni. Nie chce war­tościować, boję się osądzać, jednak mnie osobiście najgłę­biej zapadła w pamięć "Żona Lota" mówiona przez Elżbietę Jasińską, "Rehabilitacja" w wykonaniu Urszuli Modrzyńskiej i Wany Chwiałkowskiej oraz bardzo piękny wiersz o chrząszczu, bardzo pięknie interpretowany przez Janinę Borońską.

Ktoś inny zapewne odbie­rze rzecz inaczej, ale to do­brze, poezja bowiem - jak pisałem z okazji wieczoru Lechonia, a muszę się niestety powtórzyć - jest doprawdy sprawą intymną.