Artykuły

W Wielki Piątek na deskach Teatru Polskiego odbyła się premiera "Dziadów" Mickiewicza. Premiera - dodajmy - niezwykle udana. Konstrukcja spektaklu "klasyczna" - część pierwsza, druga i trzecia. Język również nie odbiegał od oryginału. Na tym jednak podobieństwa się kończą, bowiem cała inscenizacja ubrana została w gustowny napis "performance". Ja wiem, że to pojemne słowo, pod które podciągnąć można wiele, jednak w tym przypadku jest ono uzasadnione. Po pierwsze scenografia - w części pierwszej nawiązująca, jak ktoś słusznie zauważył, do miasteczka namiotowego, które rok temu wyrosło w stolicy na Krakowskim Przedmieściu. Zresztą nawiązań do polskiego "fanatyzmu religijnego" było w tym spektaklu więcej. Po drugie - poszczególne etapy spektaklu przeplatane były krótkimi filmami, na których obcokrajowcy czytają niezbyt pochlebne opinie na temat Polaków na przestrzeni wieków. Dało to ciekawy dysonans między tym jak swój "naród wybrany" postrzegał Mickiewicz, a tym jak widzieli nas "ludzie Zachodu". Trzecim elementem performatywnym była interpretacja tekstu, który miejscami stawał się wręcz zabawny, cały czas ocierając się o groteskę. Najjaśniejszym punktem kwietniowej premiery była jednak gra aktorska. Tu zdecydowanie wyróżniał się Michał Czachor w roli Konrada. Jego Wielka Improwizacja rzuciła mnie na kolana. Był w niej dramatyzm, ironia i obłęd, który wręcz widać było w oczach aktora.

Szkoda tylko, że reżyser nie zdecydował się na przerwę po drugiej części "Dziadów", która pozwoliłaby widzom spokojnie przetrawić to, co Czachor im zafundował... Prawdziwy popis dali również Mateusz Łasowski, jako Ksiądz Piotr i Roland Nowak w roli Nowosilcowa. Reszta zespołu też stanęła na wysokości zadania, ale te trzy kreacje były prawdziwym mistrzostwem. Podobnie jak scena "pałowania" upiorów - niestety, choć symboliczna, to wciąż bardzo aktualna w naszym pięknym kraju.