Warszawa. Agnieszka Glińska bierze Studio
Jak dowiaduje się e-teatr, dyrektorem artystycznym Teatru Studio będzie Agnieszka Glińska.
Reżyserka teatralna i telewizyjna, wykładowczyni warszawskiej Akademii Teatralnej (dawniej PWST), należy do grona najzdolniejszych reżyserów teatralnych młodego pokolenia.
Ukończyła Wydział Aktorski i Reżyserii Dramatu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Jej dwa pierwsze samodzielne przedstawienia to "Arlekinada" na scenie Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu oraz "Niebo-Piekło" Prospera Merimée w Starym Teatrze w Krakowie.
Przełomową inscenizacją na reżyserskiej drodze Glińskiej był jednak "Jordan" Moiry Buffini i Anny Reynolds wystawiony w Teatrze Powszechnym w Warszawie w 1996 roku. Monodram o dzieciobójczyni w wykonaniu Doroty Landowskiej ukazał wyraźnie artystyczne zainteresowania Glińskiej - jej niezwykłe skupienie na tekście, psychologii postaci, niechęć do nadmiaru teatralnych efektów. Uwidocznił też jeden z jej największych atutów - niezwykłą zdolność pracy z aktorem, którą wykorzystuje Glińska w warsztatach ze studentami Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej.
Przestrzenią idealną dla spektakli Glińskiej okazała się Mała Scena Teatru Powszechnego w Warszawie. Tam wystawiła "Trzy siostry" Czechowa, zaskakujące świeżym odczytaniem dramatu.
W Powszechnym powstał również ogłoszony mianem "spektaklu perfekcyjnego" "Kaleka z Inishmaan" Martina McDonagha. Z podobnymi pochwałami, co "Trzy siostry" i "Kaleka..." spotkało się "Imię" Jona Fosse z Teatru Współczesnego w Warszawie.
Jeśli spojrzeć na dobór repertuaru dokonywany przez Glińską, łatwo zauważyć, że upodobała sobie ona szczególnie teksty z szeroko pojętej współczesnej dramaturgii psychologicznej. Jako reżyser Glińska nie ulega teatralnym modom, pracę z aktorem przedkłada nad wyszukane pomysły inscenizacyjne. Jej przedstawienia fascynują, gdyż udaje jej się doczytać tekst do końca i wytrącić aktorów ze schematu, rutyny.
W latach 2000-2004 Glińska była na stałe związana z warszawskim Teatrem Współczesnym, od 2007 roku jest reżyserem warszawskiego Teatru Dramatycznego. Po "Opowieściach Lasku Wiedeńskiego" reżyserka powróciła do portretowania ludzkich zbiorowości, tym razem w spektaklu "Bambini di Praga" wg Bohumila Hrabala przygotowanym w warszawskim Teatrze Współczesnym (2001). Stworzyła precyzyjne, śmieszne i smutne zarazem widowisko, w pełni oddające ducha Hrabala.
Wkrótce Glińska przygotowała "Pamięć wody" Brytyjki Shelagh Stephenson, współczesną wersję Czechowowskich "Trzech sióstr" (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 2002) i "Testosteron" Andrzeja Saramonowicza (Teatr Montownia w Warszawie, 2002) - bijącą rekordy popularności, zaprawioną "grubym" damsko-męskim dowcipem farsę o sfrustrowanych mężczyznach. Kolejne spotkanie z tekstem Saramonowicza nie było tak udane. W Teatrze Narodowym powstał spektakl "2 maja" (2004) nieumiejętnie próbujący opisać PRL-owską przeszłość.
Zupełnie innymi zagadnieniami zajęła się Glińska w "Norymberdze" Wojciecha Tomczyka (Teatr Narodowy, 2006) - kameralnym dramacie o historycznych rozliczeniach z PRL-em. Z opowieści o emerytowanym pułkowniku wojskowego kontrwywiadu, który nieoczekiwanie dokonuje rachunku sumienia i domaga się dla siebie nowej Norymbergii, stworzyła ważne, ujmujące świetnym aktorstwem przedstawienie. Reżyserka bardzo umiejętnie poprowadziła wykonawców także w kolejnej realizacji na deskach Teatru Narodowego - "Poduszycielu" Martina McDonagha (2007). Historia zapisana w dramacie rozgrywa się w totalitarnym państwie, a policyjne dochodzenie splata się w niej z pytaniami o wartość sztuki.
Glińska pracowała także ze studentami warszawskiej Akademii Teatralnej, powstały tu przedstawienia "Wiśniowego sadu" (2003) i "Trzech sióstr" (2006) Antoniego Czechowa oraz "W piątek wieczorem" Willy'ego Russella (2003).
Stworzyła dwa świetne spektakle dla dzieci - brawurowo zagraną "Pippi Pończoszankę" Astrid Lindgren w warszawskim Teatrze Dramatycznym ze znakomitą rolą tytułową Dominiki Kluźniak (2007) i rozegrane w planie lalkowy i żywym "Wiedźmy" Roalda Dahla w Teatrze Lalka w Warszawie (2008).
www.culture.pl
