Benefis
Były wyznania miłości, prezenty, piosenki w prezencie, tort. I jeden tylko bohater - Jerzy Stuhr, który 18 kwietnia kończy 65 lat. Wtorkowy wieczór w Teatrze Ludowym należał do niego. Kraków zorganizował jubilatowi urodzinowy benefis. W Gazecie Wyborczej - Kraków, relacja Renaty Radłowskiej.
W Teatrze Ludowym we wtorek odbył się benefis Jerzego Stuhra, kończącego właśnie 65. lat. Aktor i reżyser, który wygrał walkę z chorobą nowotworową, wraca do pracy w filmie i teatrze telewizji, pisze książkę
To była chyba pierwsza obecność Jerzego Stuhra na teatralnej scenie; pierwsza po długim leczeniu w szpitalu (aktor publicznie wyznał niedawno, że wychodzi z choroby nowotworowej). Do nowohuckiego Teatru Ludowego przyszli przyjaciele Jerzego Stuhra - ci, z którymi studiował, z którymi grał pierwsze spektakle; ci, których wychował na znakomitych aktorów. I wielu tych anonimowych, bez których obejść się w życiu nie może.
Pewnie, że było oficjalnie, czyli przez długie minuty Jerzy Stuhr wysłuchiwał listów gratulacyjnych, dziękczynnych, prawie że miłosnych i podziwiających (od artystów z wielu teatrów, od Marszałek Sejmu, ministra kultury). Ale profesor Stuhr poradził sobie z oficjalnością, podsumowując prawie każdy dowcipną uwagą.
List od premiera Donalda Tuska (pisany odręcznie, wiecznym piórem - jak zauważył Jerzy Fedorowicz, poseł PO) jubilat przeczytał sam.
- "Dziękujemy za wszystkie emocje i wzruszenia, po prostu pana kochamy". No, no, usłyszeć od premiera, że mnie kocha...
- Możesz mu odpisać, drogi Jerzy - zachęcał Fedorowicz.
- Ale na tej kopercie nie ma adresu - zauważył jubilat. - No dobrze, dobrze, w razie czego wiem, gdzie mieszka.
Minister kultury nazwał Stuhra "dziedzictwem narodowym," co aktor podkreślał wielokrotnie. I radził swoim studentom:
- Uważajcie, uważajcie, też możecie kiedyś być "dziedzictwem narodowym".
Pojawił się też Olgierd Łukaszewicz, prezes ZASP (przyjaciel jubilata, razem zagrali w "Seksmisji"). Nie osobiście, ale na telebimie. Prezes pięknie przepraszał, że nie ma takiego poczucia humoru, jak Jerzy Stuhr, bo jest "z natury raczej melancholijny"; jubilat przeprosiny przyjął, ale uznał, że są uroczym kapryszeniem:
- Możeś ty i melancholijny, ale to do ciebie Olo dziewczyny pisały listy: "Modlę się do kaplicy twojego ciała...
Trochę flirtu też było na scenie. Studentki profesora czarowały go piosenkami, a on je (i publiczność anegdotami).
O Małgorzacie Krzysicy (pięknie obdarzonej przez naturę): - Miałem w garderobie jej zdjęcia, lubiłem na nie patrzeć. Aż pewnego dnia zachodzi do mnie do garderoby kardynał Franciszek Macharski..., oj nie pogadaliśmy zbyt wiele. Wędrowaliśmy wzrokiem po tych jej zdjęciach.
Jubilat wyznał też miłość Krakowowi (prezydent Jacek Majchrowski odznaczył Stuhra medalem Honoris Gratia): - Pracowałem prawie na całym świecie. Gdziekolwiek byłem, czy Argentyna, czy Palermo, to zawsze jedno kryterium było ważne: co powiedzą koledzy w Krakowie. Jak mnie nazywają pan z Krakowa, to jest to dla mnie powód do dumy.
O Ośle, brawurowo zagranym (głosem, ale przede wszystkim osobowością) przez jubilata w "Shreku", też coś było:
- Spaceruję raz sobie po Krakowie i nagle staje przede mną babcia z wnuczką. Pani ciągnie dziewczynkę za rękę w moim kierunku i mówi: "No patrz, patrz, napatrz się! Wiesz kto to jest?". Dziewczynka kręci głową, że nie. Babcia ciągnie dalej: "Napatrz się, to Osioł ze Shreka . Na co dziewczynka: "Eee, wcale niepodobny".
A w finale scena Teatru Ludowego, niewielka przecież, cudownie się rozszerzyła. Kilkudziesięciu przyjaciół Jerzego Stuhra zaśpiewało dla niego piosenkę do tekstu Edwarda Stachury "Nie rozdziobią nas kruki". Jej refren był najgłośniejszym i najbardziej wzruszającym prezentem urodzinowym: "Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo,/ Niechybnie brakuje tam nas!/ Od stania w miejscu niejeden już zginął,/ Niejeden zginął już kwiat!".
Czy piwo będzie? Lekarze, którzy opiekowali się Jerzym Stuhrem w szpitalu, a którzy też wpadli wczoraj do Ludowego, wcale się nie sprzeciwiali...
