Przedłużyć życie
Powstały niedawno Instytut Tańca wystąpił z inicjatywą stworzenia systemu opieki nad tancerzami, którzy osiągnęli wiek dyskwalifikujący już ich zawodowe możliwości, a jeszcze nie uprawniający do emerytury. Nie dajmy sczeznąć artystom, którzy byli wcieleniem piękna! Przed nami jeszcze długa droga - pisze Marek Weiss, dyrektor Opery Bałtyckiej w Gdańsku, na swoim blogu.
Wylano już tyle łez i atramentu w sprawie idiotycznej decyzji pewnej byłej minister pracy o wyłączeniu grupy zawodowej tancerzy z listy uprzywilejowanych do wcześniejszej emerytury, że nie będę do tego wracał. Sam pisałem wiele razy o geriatrycznych baletach, gdzie trzeba będzie tańczyć do sześćdziesiątki, żeby zasłużyć na odpoczynek, albo zdążyć wyjść za bogacza, czy może wejść z nim w związki partnerskie, gdy talibowie w sejmie zostaną przegłosowani.
Rozpaczliwa sytuacja nielicznej garstki profesjonalnych tancerzy w naszym wrogim dla sztuki kraju spowodowała, że przezorne matki trzy razy się zastanowią, nim dziecko do szkoły baletowej poślą. Gasną nam więc te szkoły w oczach mimo wysiłków zacnych pedagogów. Tym bardziej, że kwitnie nad podziw ruch amatorski, gdzie można poskakać kilka lat i zająć się czymś bardziej dochodowym. Jednodniowe gwiazdy różnych konkursów tanecznych tak uwielbianych przez gawiedź telewizyjną, stają się łatwym łupem teatrów tańca i są tam eksploatowane efektywniej niż absolwenci szkół baletowych, bo i pasji w ich ruchu jest więcej i mniej z nimi potem problemów cechowo - związkowych, niż z tymi, którzy przeszli mozolnie przez wszystkie stopnie zawodowej edukacji i chcieliby budować na tym swoje życie aż do emerytalnego finału.
A jednak trzeba się nimi zająć i nie pozwolić, by sztuka tańca w całości przeszła w ręce i nogi amatorów. Powstały niedawno Instytut Tańca wystąpił z inicjatywą stworzenia systemu opieki nad tancerzami, którzy osiągnęli wiek dyskwalifikujący już ich zawodowe możliwości, a jeszcze nie uprawniający do emerytury. Współpracujący z Instytutem dyrektor Grzegorz Chełmecki i Karol Urbański z Opery Narodowej poświęcili wiele energii, by problem w naszym środowisku pozytywnie rozwiązać pracując nad możliwościami przekwalifikowania tancerzy i zapewnienia im pracy w innych zawodach.
Na tle tych starań, które mam nadzieję osiągną jakiś poważny wymiar w polskim świecie tańca, Opera Bałtycka i działający w jej strukturze Bałtycki Teatr Tańca może się poszczycić konkretnymi osiągnięciami. Każdy liczący się, zasłużony tancerz otrzymywał od nas propozycję kontynuowania u nas pracy w charakterze pedagoga. Odchodzili ci, którzy takiej propozycji nie przyjęli, lub nie dali sobie z nią rady.
Nie mamy żadnych skrupułów z wymianą gorszych artystów na lepszych, jeśli ci gorsi są jeszcze w takim wieku, że znajdą sobie bez trudu pracę w innych zespołach. Rotacja kadrowa jest duża, bo BTT pnie się szybko w górę w rankingu zespołów profesjonalnych i wymagania wobec tancerzy są już naprawdę bardzo wyśrubowane. Ale ci, którzy napracowali się u nas wiele lat i mają dorobek zasługujący na szacunek, otaczani są opieką i możliwością przekazania swego doświadczenia młodszym.
Przykładów takich artystów jest u nas sporo zważywszy, że etatów mamy niewiele w porównaniu z Baletem Narodowym, gdzie tego typu przekwalifikowań jest mniej. Owszem, istnieje wielu niezdolnych już do pracy na scenie artystów w szeregach administracji, która w teatrach zawsze była taką przechowalnią, kiedy ten dział nie wymagał nadzwyczajnych kwalifikacji i nie był tak najeżony komputerami. Dzisiaj również i tam potrzebujemy prawdziwych zawodowców. A więc trzeba potraktować przekwalifikowanie z powagą i doskonalić ten system, który tak szlachetnie został zapoczątkowany. Nie dajmy sczeznąć artystom, którzy byli wcieleniem piękna! Przed nami jeszcze długa droga.
