Artykuły

Teatr od kulis bywa ciekawszy niż ten od strony proscenium. Próba udowodnienia tej tezy okazała się udana. I kulisy, i widok od frontu zasługują na szarawym tle warszaw­skiej mizerii teatralnej nie tylko na uwagę. Na obejrzenie również.

Ze "Szkarłatną wyspą" Michała Bułhakowa zmierzył się Piotr Cie­ślak. Przy okazji pełni funkcję szefa Teatru Dramatycznego, a inscenizacją swoją pokazał, że dyrektorem się by­wa, a jest się reżyserem. Zrealizował "Wyspę'' w konwencji burleski, kabaretu, zabawy z widownią. Jeśli następ­ne przedstawienia będą tak odbierane jak przez widownię premierową, nie będącą przecież wcale widownią ła­twą - to Warszawa zyskała spektakl wymarzony na letnie, urlopowe i pu­stawe warszawskie wieczory. Przedstawienie jest ponad wszel­ką wątpliwość przedstawieniem re­żysera. Pan reżyser ma bowiem po­mysły. Utkał spektakl z gagów, sce­nicznych zdarzeń i inscenizacyjnych sztuczek. Zdecydowana większość z nich jest dobrej próby i "siedzi w ga­tunku", jak ulał.

Rzecz jest zagrana, jak trzeba, co nie dziwi, skoro niemal bez przerwy na scenie jest Adam Ferency, dyrek­tor teatru Gennady Panfiłowicz usi­łujący sklecić przedstawienie w eks­presowym tempie. Partnerują mu udanie Jadwiga Jankowska-Cieślak, Małgorzata Niemirska, Wojciech Wysocki, Wojciech Duriasz, Leon Charewicz oraz blisko trzydziesto­osobowy zespół aktorski teatru. Na­wet kuso skrojone przez Bułhakowa rólki zyskują aplauz, bo wykonane są w konwencji aktorskich etiud - ce­lująco (Zdzisław Wardejn, Jarosław Gajewski, Antoni Ostrouch).

Od czasu teatralnej reformy pani minister Cywińskiej nie widziałem tak licznie i bogato choć jak twierdzi Cieślak - gospodarnie zrealizowane­go przedstawienia. A rzecz ma miej­sce w teatrze biednym, bo samorzą­dowym.

Oby starczyło oddechu teatrowi ciężko doświadczonemu reformami. Temu i innym...