Artykuły

Z opowieści o dramatycznej, samotnej walce osaczonego więźnia, walce o elementarne prawa do wolności i niezależności zrobiono we wrocławskim Teatrze Współ­czesnym infantylną historyjkę.

Na scenie wrocławskiego Te­atru Współczesnego podczas premiery w sobotę 7 stycznia działo się coś przygnębiającego i niezrozumiałego. Pokazano nam przedstawienie płytkie i bezbarwne.

Wszyscy mamy w pamięci ge­nialne dzieło Milośa Formana i nie sposób nam wmówić, że "Lot" Keseya to tania opowieść o oprychu, który miał dobre serce, okrutnej pielęgniarce i paru innych osobach z zakładu psychiatrycznego. Oczywiście, nikt nie ma zamiaru porówny­wać tu filmu i sztuki teatralnej, ról największych gwiazd świa­towego kina i ról aktorów wroc­ławskich, bo to zjawiska zu­pełnie odmienne, nieporówny­walne.

McMurphy to postać pełna fan­tazji, inteligencji, wrażliwości i poczucia humoru. Tymczasem Zbigniew Lesień stworzył rolę kabaretową, schematyczną, nie wdając się w jakiekolwiek subtelności psychologiczne.

Grażyna Barszczewska jako siostra Ratched porusza się po scenie z niezmordowanie ka­mienną twarzą - znów rola nie­ciekawa, natrętnie jednoznacz­na. Tymczasem zło tej postaci jest wyrafinowane, groźne. Sio­stra Ratched to mistyfikatorka, bywa anielsko ciepła po to, by tym skuteczniej nieoczekiwanie zaatakować.

Pojedynek McMurphy'ego z siostrą Ratched jest przecież walką na śmierć i życie, tym bar­dziej dramatyczną, że jej wynik jest z góry przesądzony. Przewa­ga jednej ze stron - oczywista.

Na wrocławskiej scenie brak jakiegokolwiek napięcia. Tragi­czny finał nadchodzi zupełnie niezauważalnie. Spektakl razi infantylizmem przejawiającym się w dosłowności niektórych scen, a zwłaszcza ostatniej - ucieczki indiańskiego wodza. Reżyser jakby zapomniał, że w teatrze obowiązuje umowność.

Przykro to wszystko pisać, zwłaszcza że był to jubileuszowy wieczór Zbigniewa Lesienia. Szkoda, że aktor nie zdecydował się na sztukę komediową. Wie­czór byłby znacznie weselszy.