Dymek ze stosu
Zrealizowana w krakowskim Starym Teatrze "Ifigenia" dzieje się w bazie wojskowej. Reżyser Michał Zadara i dramaturg Paweł Demirski, podobnie jak Racine trzysta lat wcześniej, osadzają dramat Eurypidesa we współczesnym kontekście. Agamemnon (świetny Jan Peszek) nie może wyruszyć na podbój Troi z powodu szalejącej wichury (w oryginale przeszkodą był brak wiatru). Miejscowy kapłan przepowiada, że wichura ustanie, jeśli wódz złoży w ofierze bogom swoją córkę Ifigenię. Agamemnon dla sławy - najważniejszym motywem postępowania bohaterów, także Ifigenii (Barbara Wysocka), jest to, jak wypadną w relacjach telewizyjnych - jest gotów poświęcić córkę. Spektakl organizują dwa pomysły: wichura - zagłuszająca ludzi, podkreślająca ich bezradność wobec żywiołu wydarzeń, oraz język - współczesny, ale o dziwnej, połamanej składni, stwarzający bohaterów i panujący nad nimi. Jest odpowiednikiem współczesnego fatum, które jak w potrzasku więzi ludzi. Aktorzy nie mogą nadążyć za wyświetlanymi na scenie kwestiami, z napisów dowiadują się, co mają zrobić. Tak uwspółcześniona "Ifigenia" układa się w opowieść o tym, jak łatwo dajemy się nabrać na dominujący żargon, na zgrabnie zmontowane obrazki, jak bezmyślnie za politykami powtarzamy brednie o zbrojnych interwencjach w imię obrony demokracji. I właściwie wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że przyjęta przez Zadarę konwencja w drugiej części spektaklu zmienia się w groteskową manierę. Finał w wykonaniu rewelacyjnego Romana Gancarczyka w roli Ulissesa, relacjonującego na luzie, z puszką piwa w ręce, scenę, w której zamiast Ifigenii, samobójczą ofiarę z siebie złożyła pozostająca w cieniu Eryfila, miał być pewnie złamaniem konwencji, pokazaniem dystansu do formy. Staje się jednak tylko popisowym numerem, bo emocji przedstawienie nie budzi. Zamiast stosu ofiarnego jest dymek wykrzesany przez komiksowo przerysowane postaci.
