Polubić zbója
DZIECI lubią oglądać, ale lubią także słuchać. Do dzieci trzeba mówić, mądrze, ale zwięźle, bo dzieci są konkretne. Nade wszystko zaś; wbrew opinii niektórych dorosłych, dzieci nie są infantylne, O tym wszystkim wie inscenizator bajki Ludomira Leguta "Kłopoty zbója Madeja" - CONRAD DRZEWIECKI zapomniał się natomiast autor.
Gdyby autor trafił na lichego reżysera, nie miałby co robić w teatrze. Karuzelowa scenografia DARIUSZA PANASA zapowiada piękną zabawę, aktorzy od początku narzucają bystre tempo, I po paru minutach wszystko grzęźnie w gadulstwie, pretensjonalizmie słownym i frazeologicznym. Na kanwie bajkowej postaci autor napisał coś może i przewrotnego, a nawet finezyjnego, tyle że nieczytelnego dla młodego widza. Jak wyżej wspomniałem, na szczęście, jest na co popatrzeć.
W kieleckim spektaklu wszystko jest ruchem i grą. Każda z postaci ma zarysowaną indywidualność nie dzięki temu, co mówi, ale jak się zachowuje.
Nawet sposób poruszania się, stawiania kroków wyróżnia bohaterów bajki, ustawionych - jak to w bajkach bywa - kontrastowo. Dużo sympatii budzi JERZY SMOLIŃSKI w roli Madeja. Jest sentymentalny w swej awersji do "zbójectwa", jest aprobowany, bo pokazuje świat wewnętrznych rozterek. Jest to jedna z lepszych ról tego aktora i to po dłuższej przerwie.
Element liryzmu, zaprawionego udawaną grozą wnosi na scenę REGINA REDLIŃSKA jako Baba-Jaga. Co to zresztą za baba - toż to dama salonowa. Bo bajka jest tak zainscenizowana, że sceny salonowe rozgrywają się w lesie. Sympatyczna jest przekora twórców spektaklu pokazujących, że las jest oazą dobroduszności, wyrozumienia i w ogóle łagodności uczuć. Cuda wyprawiają na scenie pan Ziółko - ANDRZEJ CZAPLARSKI - z panem Chmurką - MAREK PLECH, bawiąc i śmiesząc widownię. Zwiewnym ruchem jest EWA PAJĄK w roli Licha, a ELŻBIETA BUŁHAK najprawdziwszą bajkową księżniczką Sasanką,
Niepokojący dla mnie jest dystans, z jakim zachowuje się widownia. Grają aktorzy dla niej, ale jakby bez niej. Myślę, że w kolejnych przedstawieniach nawiążą, wcześniej konieczny kontakt, nie dopiero, w finale, który jest godnym ukoronowaniem owocnej pracy.
