Artykuły

Nieudana premiera w T. Polskim wywołała wilka z lasu. Moim zdaniem, zupełnie nie ma racji polemizujący z Goźlińskim Majcherek w imię twierdzenia, że o historii "nigdy nic nie wiadomo": nie wyrzucać, bo może się przydać To jest rozmowa na poziomie sklepu z pamiątkami, w którym od czasu do czasu trzeba zrobić remanent, i proszę, awantura, o zakres porządkowania - pisze Jacek Zembrzuski na swoim blogu.

Paweł Goźliński w GW nie skorzystał z okazji, by siedzieć cicho i wystąpił z intelektualną prowokacją (literatura romantyczna to, w istocie, "literatura obca", która już nie jest w stanie powiedzieć niczego istotnego o współczesności i skomunikować się z widownią). No dobrze, "śmierć paradygmatu romantycznego" ogłosiła przecież już dawno patronka tego środowiska, prof. Janion. Trzeba też pamiętać o polityce Pawłowskiego wobec Grzegorzewskiego w T. Narodowym: za mało "reagowania na rzeczywistość" i "interweniowania" wobec współczesności

Przy tym, publicysta zaangażowany, w gruncie rzeczy nie analizuje "Irydiona" i nie wytyka mu wad stylistycznych i estetycznych, ale dziarskim ruchem uogólnia i wyrzuca na śmietnik to, co stare.

To nic nowego w ramach lewicowego projektu "modernizacji", który ma być nowoczesno-europejski i przerabiać świadomość na wykorzenioną z historii i odzierać z tradycyjnie rozumianego patriotyzmu - w imię świetlanej przyszłości (która nadejdzie pod przewodem); "nowy wspaniały świat" w całkowicie znanych ze staroci dekoracjach!

Moim zdaniem, zupełnie nie ma racji polemizujący z Goźlińskim Majcherek w imię twierdzenia, że o historii "nigdy nic nie wiadomo": nie wyrzucać, bo może się przydać To jest rozmowa na poziomie sklepu z pamiątkami, w którym od czasu do czasu trzeba zrobić remanent, i proszę, awantura, o zakres porządkowania

Historia to nie jest magazyn z symbolami i artefaktami, ale stan świadomości, wiedza, która buduje racjonalne (na zasadzie wyciągania wniosków i bycia "mądrym po szkodzie") zachowania na dziś i plany na przyszłość. Należy się spierać o interpretacje.

Metoda "czyszczenia" służy udostępnianiu pola innym, którzy nie muszą być wtedy mądrzejsi, doskonalsi warsztatowo i bardziej kreatywni - wystarczy, że są "nowi" (mianowani takimi przez grupy mające ambicje rozdawać konfitury). Dlatego rzecz idzie o władzę (także mentalną) i pieniądze, reszta jest nowomową i manipulowaniem językiem.

Zresztą, Goźliński bez krępacji o nich wspomina insynuując, że starzy mogliby się od nich czegoś nauczyć. A przecież uczyć się warto nawet od diabła, ale warto też spojrzeć na dorobek "nauczycieli" i oddzielać plewy faktów prasowych od ziarna autentycznych umiejętności.

Więc, nie kto jest z nami (i skąd przyszedł), ale kto co umie

Dlatego, ta manifestacja (w Instytucie Teatralnym postulowano wyrzucenie z lektur "Dziadów", a w lewackiej Bydgoszczy pokazano na scenie, że to bełkot, nienawistne zaczadzenie przeszłością i zgroza Europy wobec ciemnogrodu) to kolejna odsłona wojny polsko-polskiej operująca szerzej niż tylko specyficznie (pancernie) rozumianą dendrologią

Krakowskie Przedmieście wywróciło tę ideologiczną tezę, ale propaganda medialna dba, by pociąg kłamstwa jechał dalej.

Problem w tym, że rzeczywiście alternatywy brakuje (a powinna się okazywać na scenie, a nie tylko przy urnie wyborczej), bo nie jest nią spektakl Seweryna, mimo, że elementami (personalnymi) nowoczesności operuje; z tego nie powstaje całość integralna.

Jest jeszcze sprawa tego, o czym się mówi, a co się świadomie przemilcza. Najostrzej widoczna w mediach, ale właśnie tam skutecznie przełamywana. W teatrze nie ma tak prosto, jednak większość dzieł powstaje za publiczne pieniądze, a kurek z kasą jest w określonym ręku. Podobnie z informacją na temat tego, co i gdzie powstaje. A więc znowu problem z krytyką.

I tu właśnie jest rola Wojciecha Majcherka, jako oceniającego i decydującego I tej roli przyzwoicie pełnić nie chce - woli utarte ścieżki. Goźliński jest tylko konsekwencją.