Artykuły

W hallu Dramatycznego targowisko próżności: Wildstein, Semka, Ziemkiewicz - raczej pod ścianami i Urban, Palikot, Mazowiecki - środkiem i w blasku fleszy. Ktoś dobrze poinformowany mówi mi, że "to zawsze było marzeniem Słobodzianka". Nie wiem - pisze Jacek Zembrzuski na swoim blogu w portalu onet.pl

Wiem, że "Młody Stalin" to najciekawsza sztuka dekady, bo trafia w "mit założycielski" naszej rzeczywistości, w utopię "nowego wspaniałego świata" i marzenie o rewolucji, która przewróci stary/obecny porządek.

Stalin/Kobo jest tylko pretekstem. Bohaterem zbiorowym są zawodowi rewolucjoniści, ulepszacze wszystkiego, którzy już za chwilę będą dzielić między sobą łupy, planować dalsze podboje i mordować na skalę nieznaną dotąd ludzkości. Hitler denerwuje się egzaminem do wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, bo przecież chce być malarzem, Freud jeszcze rozmawia z Jungiem, Leon Schiller oddaje się młodopolskiej egzaltacji, a amerykański "pożyteczny idiota" sięga po pieniądze dla "rosyjskiej demokracji", obiecuje mydło dla wszystkich i rozdaje pistolety.

To tło dla dziarskiej grupki: Lenin, Trocki, Kamieniew, Zinowjew and co która podpali świat dla zaspokojenia swoich egoistycznych zachcianek: apfelstrudla, szampana, kankana i dolarów, jak największej ilości dolarów; 60/70 milionów ofiar tej zabawy pojawi się dopiero później. I przestroga, żeby przyjmować do szkoły artystycznej sfrustrowanych pacykarzy, bo to może ocalić życie innym.

Dopiero gdy pojawia się krew i przypadkowe ofiary gangsterskiego zamachu dla kasy niektórzy przejawiają ludzkie odruchy, na przykład strach i żal, ale wtedy sprawy bierze w swoje opanowane ręce przyszły wódz proletariatu, i idzie po swoje

Tadeusz Słobodzianek pokazuje świat jak z operetki (świadomie i cienko szyjąc jedną ze scen na podobieństwo "Operetki", bo przecież historia jest o początkach naszej Europy, o historii właśnie). Bawią się, uwodzą, chodzą w futrach w kwietniu i kłócą o lepsze hotele w licznych rozjazdach, bez żadnej idei. Tiepier my. Młodość musi się wyszumieć

Ponieważ na widowni siedzi sporo tych, którzy by chcieli powtórki z historii i dokończenia tamtej rewolucji historia jest pouczająca. Jeszcze nie widać skutków, ale już mamy przyczyny: zero empatii, współczucia i dobra wspólnego, czysty egoizm i gangsterskie porachunki.

Już wprawdzie zaczynają się uczyć strzelać, popadając w groźne zapamiętanie, ale w istocie to "fajna wiara", chłopaki i dziewczyny, krytyczni i polityczni.

Doskonałość pracy Tadeusza polega na tym, że drobnymi szczegółami pokazuje pustkę aksjologiczną tego świata. Tu można publicznie opowiedzieć o matce, że się puszczała, oraz wziąć "sznur - od naiwnie płacącego - aby go na nim powiesić"

Wszystko dozwolone. Boga nie ma.To jest o banalności zła

PS

I tą prapremierą Dramatyczny zdecydowanie wysuwa się na czoło stawki (inna rzecz, że z kiepską konkurencją). Proszę zwrócić uwagę na konsekwencję repertuarową - wypowiedzi, z tytułu na tytuł, o czymś: o p o w s t a w a n i u współczesnej Europy - u Gombrowicza metaforycznie i z analizą języka, a tu bardziej wprost, do źródeł (choć w 1907). To wszystko pokazuje, skąd to się wzięło Co? Rozejrzyjcie się wokół siebie.

Już widać Zespół (choć integracja starych z nowymi niejasna, powiedziałbym, że widzę zdrową konkurencję) i coraz wyraźniejszy język: wyprowadzony z formy, skrótowy, umowny (grają po parę postaci, co owocuje warsztatową różnorodnością i zmysłowością, nie retoryką, ale i uruchomieniem fizycznym), z przewagą t r e ś c i nad ozdobą (grotowskie: "teatr ubogi" ma zastosowanie) i inscenizacją, która idzie w związku z tekstem, a nie w poprzek, z aktorami, którzy wcielają się w postaci, a nie epatują prywatnością, z politycznym teatrem, który jest wyzbyty propagandowych złudzeń i interesów, z rozmową, która nie powtarza "modnych bzdur", tylko idzie w głąb.

Należy się spodziewać gąb za lud szczekających?

O tym to jest