Świat kobiet
Jest to najpiękniejsze przedstawienie na warszawskim afiszu z pięcioma wspaniałymi rolami kobiecymi, od pierwszych chwil wciągające w swój świat. Jest to świat zabitej deskami prowincji irlandzkiej, gdzie wiedzie nieciekawe, ciężkie życie pięć sióstr z małym dzieckiem i nieco nawiedzonym bratem (Franciszek Pieczka). Jedyną odmianę wnoszą do ich domu rzadkie wizyty przystojnego lekkoducha - komiwojażera (Jerzy Zelnik), ojca małego Michaela.
To właśnie ze wspomnień dorosłego już Michaela (Piotr Kozłowski) wywiedziona jest ta opowieść, która toczy się u schyłku lata 1936 r. Wiemy, co zdarzyło się później, ale tym bardziej tamten świat, uchwycony w kadrze nostalgicznych wspomnień, chwyta za serce, wzrusza, rozbawia. Oglądamy ostatnie szczęśliwe chwile tej nietypowej rodziny, marzącej o lepszej odmianie losu.
"Tańce w Ballybeg" odniosły nieprawdopodobny wprost sukces w Dublinie, na West Endzie i Broadwayu. Ukoronowaniem było przyznanie spektaklowi potrójnej, prestiżowej nagrody Tony: autorowi, reżyserowi i aktorkom. I warszawskie przedstawienie godne jest najwyższych trofeów. Pięć sióstr to pięć temperamentów, charakterów, kolei życia... Najbardziej twarda, popędliwa, trzymająca dom w garści Kate (Ewa Dałkowska), żywiołowa, tryskająca poczuciem humoru Maggie (Joanna Żółkowska), zawsze na miejscu, opiekuńcza i skryta Agnes (Jadwiga Jankowska-Cieślak), niedojrzała emocjonalnie Rose (Dorota Landowska) i zakochana, rozkwitająca w krótkich chwilach szczęścia Chris (Justyna Sieńczyłło), matka Michaela...
Zniewalający urok tego przedstawienia tkwi i w świetnych dialogach, i w bogactwie skontrastowanych postaci, i w nucie subtelnej nostalgii; sprzyja mu oprawa scenograficzna z pięknie malarsko rozwiązanym oświetleniem sceny, a nade wszystko - gra, gra i jeszcze raz gra wszystkich sióstr. Ale, uwaga! Jest to spektakl, który z łatwością przenosi w inny świat, ale trzeba chcieć dać się przenieść. Przedstawienie trzygodzinne dla miłośników teatru, nie dla przypadkowych widzów.
