Artykuły

PO pierwszej - za no­wej dyrekcji - pre­mierze "Syreny" pisa­łem, że "Wielki Dodek" to spektakl Bohdana Łazuki. Po drugiej - "Czołowe zda­rzenie" wg scenariusza i w reżyserii Jana Pietrzaka - podobnie wypada napisać o Krystynie Sienkiewicz. Mi­mo iż na scenie są Bohdan Łazuka i Tadeusz Pluciński, obaj w znakomitej formie, że z widowni groźnie wdziera się na podest sceny "magis­ter Gawron" (Andrzej Gaw­roński), że godne uwagi war­tości estradowe wnoszą Ilona Kuśmierska, Ewa Miodyńska, Izabela Scheutz, Zdzisław Le­śniak i Jerzy Fijałkowski, to przecież rzecz całą należy sprowadzić do wyrazów uznania dla tej naprawdę zna­komitej artystki estrady.

Świetny słuch, charaktery­styczny głos i niepowtarzalna intonacja - to powszechnie uznane wyróżniki jej sztuki.

Nie one jednak decydują o sukcesie. Nie decyduje o nim także ów nieco łobuzerski wdzięk, ani też zdolność mi­miczna, pozwalająca dziś grać rozkoszne idiotki w ka­baretach Olgi Lipińskiej, a jutro bezlitośnie parodiować tę samą Olgę Lipińską w cel­nej szarży aktorskiej. Myślę, że klamrą, która spina wszy­stkie te wartości, a jednocze­śnie stwarza całą Krystynę Sienkiewicz, jest jej przeni­kliwa, bystra inteligencja. Po prostu - myślę, że jest pisa­rzem, że jest autorką, która w aktorstwie znalazła skute­czniejszy, niż pióro, środek wypowiedzi. Krystyna Sien­kiewicz jest dziś wybitną in­dywidualnością naszej estra­dy aktorskiej, a osiągnęła to wielką pracą.

ZAŚ nowa premiera "Sy­reny"? Jeszcze lepsza, dowcipniejsza od po­przedniej. Trochę przy tym inna w formule; to już bli­żej kabaretu - jako szczęś­liwe zbliżenie kawiarnianej, intymnej formy zabawy z wymaganiami dość dużej wi­downi. Teksty Pietrzaka - i dziesiątka innych autorów - celne, cięte, często bolesne, nigdy patetyczne, zawsze do­wcipne. Nowa "Syrena" nie atakuje kelnerów. Chce mó­wić o realnych wybojach na realnej drodze życia, nie lę­ka się kłuć, a przy tym nie zapomina, że powinna także bawić. "Czołowe zdarzenie" zasłużyło na komplement.