Kobieta, która ma się w co ubrać (w formie wypowiedzi o charakterze publicystycznym)
Teatr drukuje część pracy dyplomowej "Szafa eleganckiej pani" Jerzego Grzegorzewskiego przedstawionej w PWSSP w Łodzi.
Moją pracę należy traktować jako próbę zaprezentowania określonego sposobu rozumienia tego, czym jest moda, jaką rolę jej przypisuję oraz jaką działalność przeznaczam w tej dziedzinie sobie. Otóż mnie nie interesuje postawa manifestująca potrzebę uczynienia ubioru czymś artystycznym, realizująca w odzieży teorie plastyczne przenoszone z innych dyscyplin, ta cała "naukowość", mająca usprawiedliwić kaprysy, gdy wystarczy im się poddać.
Projektowanie ubioru to czynność czarownika, to uczestniczenie w zabawach tajemnych i groźnych, w których walczy się o uzyskanie szansy w starciu z demonami.
Jest to próba uprzedzenia ataku, jaki świat szykuje przeciw swym ofiarom, przez działanie zaskakujące i najczęściej nie dające się wytłumaczyć. Ubiór ma zadanie czysto ochronne. Jego jakość można oceniać jedynie skutecznością oddziaływania na psychikę, przeobrażeniami, jakie w niej wywołuje, w żadnym razie ładnością w sensie potocznym.
Projektowanie to działanie zbliżone do tej czynności, jaką udało mi się zaobserwować u niektórych małych i łagodnych ptaków. Łagodne te stworzenia, żyjące w ciągłym strachu, stroją własne gniazda piórami napastnika, zdobywając poczucie bezpieczeństwa, choć ich sytuacja jest nadal ta sama. Podobnymi zabiegami tworzymy tę całą egzotykę: gestów, min, z jaką obnosimy własne lęki przed wydarzeniami, z których wiele nie zdarzy się nigdy, one tylko tkwią w nas i jątrzą. Jedynym wtedy lekarstwem - egzorcyzm - to właśnie moja propozycja.
Kobieta, która ma się w co ubrać, jest kobietą zrezygnowaną. Świat ciągle niesie niespodzianki, zmienia oblicza, dynamizuje nasze poczynania, zmusza do przeobrażeń. Określenie zawarte w temacie przedstawia sytuację statyki, zaspokojenia, poddając się jej, wybieramy śmierć - odrzucamy nadzieję zmiany.
Kobieta ciągle zmienia swą postać, lecz czas ją wyprzedza i ciągle musi zaczynać od nowa. Dramat zawarty w tej sytuacji nie stwarza jednak poczucia beznadziejności, bo każe szukać i przez to nadaje sens naszej pracy.
Zamieszczony tekst jest częścią pracy dyplomowej "Szafa eleganckiej pani" przedstawionej w PWSSP w Łodzi.
