Artykuły

Jerzy Wróblewski, inscenizując dla teatru TV "Dyliżans" Aleksandra Fredry, wprowadził przed kamery konie oraz tytułowy wehikuł, budząc tym od początku nastrój zabawy i wesołości. Choć inaczej się dziś podróżuje i inni są też podróżni, nie zmieniała się od czasów Fredrowskich generalna zasada: tylko ciekawość ludzi, pogodne usposobienie i zdolność do kompromisów umożliwiają bezkolizyjne przenoszenie się z miejsca na miejsce, które czasem może też być zabawne i przyjemne. A więc bawmy się razem z autorem, mistrzem ponad mistrze, który, choć nie cenił zbyt wysoko (i chyba słusznie) tej swojej krotochwilnej farsy, to przecież zdołał zawrzeć w niej sporo zabawnych obserwacji i co najmniej dwa morały. Jeden, którym Fredro szermuje nie po raz pierwszy, to ten, że prawdziwego przyjaciela poznaje się w biedzie. I drugi, który z czasem dopiero nabrał prawdziwego smaku - że nie każdy, kto się interesuje cudzymi sprawami, musi być tajniakiem. Reżyser potraktował tę sztukę z odpowiednim dystansem i zainscenizował z dbałością o realizm szczegółów, choć niekiedy, jak w scenie na komorze celnej, zamieniał komedię w skecz.

Bawiliśmy się także razem z aktorami, a przede wszystkim z Bronisławem Pawlikiem i Ryszardą Hanin. Pawlik, znakomity doktor Fulgencjusz, stale wystrychiwany na dudka, nie tracił ani przez chwilę pełnej godności powagi, pokazując, jak naprawdę należy grać farsowe postacie. Ryszarda Hanin, tym razem w roli podstarzałej trzpiotki idiotki, raz jeszcze ujawniła zdumiewającą umiejętność wyposażenia każdej ze swoich postaci - czy to Fredrowska pseudozalotnica, czy rewolucyjna heroina - w pewną dozę liryzmu. Nie możemy tym razem pochwalić tylko dźwiękowców, którzy wykazali absolutną niemożność czytelnego nagrania tekstu, który nie był podawany wprost do mikrofonu.

Teatr TV: Aleksander Fredro - "Dyliżans". Reżyseria - Jerzy Wróblewski. Scenografia - Jerzy Gorazdowski. Wykonawcy: Bronisław Pawlik, Ryszarda Hanin, Anna Gornostaj, Jerzy Bończak, Jerzy Kryszak, Gustaw Lutkiewicz, Wojciech Malajkat i inni.