Thriller z Wałęsą w tle
"Kobieta sprzed dwudziestu czterech lat" w reż. Marka Fiedora w Teatrze Polskim w Poznaniu. Pisze Błażej Kusztelski w Gazecie Poznańskiej.
Oto po 24 latach zjawia się w mieszkaniu żonatego mężczyzny jego pierwsza miłość i żąda dochowania dawnych obietnic. Odrzucona, dokonuje zemsty, jakiej nie powstydziłaby się ani antyczna tragedia, ani współczesna kronika kryminalna. Niestety, poza dobrym początkiem i końcem, rzecz ta (podszyta z lekka Czechowem i dramatem absurdu) nie śmieszy ani nie przestrasza, ale nieco tumani. Parę razy bowiem na szybie drzwi do łazienki ukazuje się, niczym na ekranie telewizora, triumfujący Wałęsa z 1980 roku (ze znanych ujęć filmowych). Ma być rodzajem wytrycha, który otwiera przed widzem drugie dno.
Jakie? Ano, że to nie thriller, ale narodowy rozrachunek z przeszłością. Zaborcza i pamiętliwa psycholka, która nachodzi mężczyznę, ma nam uzmysłowić, że nic nie zostało z marzeń i ideałów sprzed 24 lat. Ma też uwidocznić, że pamięć tamtych uniesień bywa okrutna, nachodzi nas jak ta zwariowana baba i unicestwia domowe ciepełko, stabilizację, burzy spokój, rutynę i obojętność, niszczy owoce naszej zdrady ideałów.
Może sztuka niemieckiego autora jest faktycznie aluzją do zbuntowanego pokolenia roku 1968, dla którego miłość miała być wszystkim, jak zapewniali prorocy w rodzaju Marcusego. Może ta "bogini zemsty" zjawiająca się po latach to ironiczna aluzja do lewackiej terrorystki Ulrike Meinhoff, ale żeby zaraz do "panny S" albo dziejowej pamięci? W dodatku o twarzy psycholki lub srogiego Jahwe? Niby to się trzyma kupy, ale z daleka pachnie sianem, którym wykręcił się reżyser.
Jak na thriller - za niskie napięcie, jak na głębię - za płytkie dno, jak na moralną cykutę - za cienka. Jak na rozrachunek - naciągany weksel. Ale da się oglądać.
