Artykuły

Jarosław Kilian, reżyserując "Burzę", podjął się trudnej sztuki zmagania z wielo­znacznością ostatniego szek­spirowskiego dramatu. Z jed­nej strony daje ogromne pole dla wyobraźni odbiorcy, z drugiej jednak wymogi przedstawienia teatralnego w sposób oczywisty zmuszają do obrania jednej drogi inter­pretacji. Głównym motywem, na którym zbudowana jest fabu­ła przedstawienia, jest ukaza­nie człowieka władającego sztuką teatru (Prospero). Ma­ga opętanego chęcią zemsty i realizującego z obsesyjną dokładnością kolejne punkty misternego planu. Wielkiego reżysera ostatecznie zasko­czonego własną bezradnością wobec prawideł życia. Tytuło­wa "Burza" rozgrywa się na wielu płaszczyznach. I każda z postaci przeżywa ją indywi­dualnie. Dla Prospera jest to okazja do wcielenia się w odebraną mu kiedyś rolę władcy dla Mirandy możli­wość kontaktu z ludźmi z in­nego świata, dla króla Neapo­lu Alonza i jego świty to katharsis oraz uświadomienie sobie własnego miejsca w po­rządku świata.

Wyspa, na której rozgry­wa się akcja, jednym jawi się jako raj, innym jako kwinte­sencja natury jeszcze innym jako miejsce tragiczne i prze­rażające. Spektakl wprowa­dza widza w zagmatwaną mozaikę zrządzeń losu, ludz­kich namiętności i słabości, prawości i niegodziwości, za­wierającą pierwiastek mą­drości przekraczających na­wet najśmielsze ludzkie scenariusze.