Artykuły

10 grudnia w Teatrze Polonia odbędzie się premiera "Mgnienia" Phila Portera w reż. Adama Sajnuka.

To opowieść o dwojgu młodych ludzi, Sophie i Jonaszu, których losy splatają się pewnego dnia w Londynie. Opowieść została napisana w dość specyficzny sposób. - Z tym nowoczesnym, angielskim stylem zetknąłem się już przy okazji "Konstelacji". Jest narracyjny, polega na bezpośrednim kontakcie aktora z widzem, patrzeniu mu w oczy i opowiadaniu historii, a tylko czasem zahacza o dialog pomiędzy bohaterami - tłumaczy Adam Sajnuk. I dodaje, że "Mgnienie" zostało napisane trochę SMS-ową formą. - Czytam ostatnio sporo takich tekstów, które robią furorę na West Endzie i zaczynają odnosić sukcesy również za oceanem. Wydaje mi się, że ich autorzy dobrze wyczuli to, co się dzieje z językiem, jak ze sobą rozmawiamy. Informacja się konkretyzuje. Przekaz musi być treściwy i krótki. Nie ma tu przymiotników, nie ma zatem oceny. Bohaterowie mówią, co się zdarzyło. To widz ma wyciągnąć wnioski - zaznacza reżyser.

Duże miasto w małym teatrze

- Porter zwraca uwagę, jak trudno się odnaleźć i pokazać w wielkim mieście, stąd poszukiwanie indywidualności za wszelką cenę - od ubioru począwszy. Jeśli nie jesteśmy wystarczająco bezwzględni, kreatywni ani przebojowi, stajemy się noname'owi - zauważa Sajnuk. A przyjeżdżający z prowincji bohaterowie sztuki są zupełnie nieprzystosowani do życia w metropolii. - Wielkie miasto takich ludzi wypluwa, marginalizuje pod względem zawodowym, towarzyskim i uczuciowym. Są skazani na skrajną samotność - dodaje reżyser.

Widzowie powinni kojarzyć Sajnuka nie tylko z wcześniejszych realizacji w Teatrze Polonia (oprócz wspomnianych "Konstelacji" z Marią Seweryn i Grzegorzem Małeckim także "Happy now?" oraz monodram Soni Bohosiewicz "Chodź ze mną do łóżka"), lecz również niezależnego Teatru Konsekwentnego - obecnie WARSawy - którego jest założycielem.

Jak uchwycić w teatrze metaforę dynamiki wielkiego miasta? - Pomyślałem, że dobrym rozwiązaniem będzie scena obrotowa, która właściwie kręci się przez cały spektakl. Bohaterowie są na niej jak te chomiki w kołowrotkach - niby cały czas w ruchu, lecz tak naprawdę kręcą się w kółko, stojąc w miejscu - opowiada o swojej koncepcji Sajnuk. W centralnym miejscu obrotowej sceny, ustawionej w kameralnej przestrzeni we foyer, znalazła się nieco abstrakcyjna konstrukcja. Budzi różne skojarzenia: od konfesjonału, przez szafot, po drapacz chmur.

Aktorzy z castingu

Reżyser zdecydował się na zaangażowanie do projektu dwojga młodych aktorów wyłonionych z castingu. - Nie ma co oszukiwać, to jest rzecz o młodych ludziach, ich mentalności i problemach - uzasadnia. Według reżysera świeżość aktorów powinna być atutem przedstawienia. Ci aktorzy to Justyna Ducka, która w tym roku ukończyła wrocławską filię PWST w Krakowie, oraz Adrian Brząkała. Student Łódzkiej Szkoły Filmowej rolą w "Mgnieniu" debiutuje na deskach teatru. Dla niego, tak jak dla reżysera, to opowieść o samotności. - O tym, co kultura masowa i social media robią z komunikacją między ludźmi, którzy coraz częściej mają problem z okazywaniem emocji, nie radzą sobie z kontaktem na żywo. Kiedy dochodzi do czegoś poważnego, przegrywają tę walkę - twierdzi aktor. Brząkała przyznaje, że praca nad spektaklem to ciekawe wyzwanie: - Jeszcze pół godziny po próbie, na której spędzamy zwykle po dziesięć godzin, mamy wrażenie, że wszystko się wokół kręci.

Choć historia sama w sobie jest smutna, została opowiedziana przezabawnym językiem i w dobrym tempie. - Tego się świetnie słucha. "Mgnienie" jest trochę jak Beckett i taką formę z tego spektaklu układam: nie ma tu miejsca na nieprzewidywalność, wszystko musi być co do kroku i słowa bardzo precyzyjnie ułożone. Bo tak ten tekst został napisany: atrakcyjnie jak piosenka, dlatego traktuję go bardziej jak partyturę niż scenariusz - wyjaśnia Adam Sajnuk.

Premiera (czwartek) w Teatrze Polonia (Mała Scena). Kolejne spektakle we wszystkie grudniowe weekendy o godz. 17.