Artykuły

(...) Wiosną obejrzałem w Lublinie spek­takl "Iwanowa" Czechowa w reżyserii Ig­nacego Gogolewskiego i scenografii Leszka Mądzika. Reżyser, mimo zapo­wiedzi w programie nie wystąpił na scenie w tytułowej roli. Całe przed­stawienie wydało mi się od strony ak­torskiej jakoś przerysowane i manie­ryczne. Odniosłem wrażenie jakby Go­golewski budował je wokół koncepcji owej głównej roli, którą ostatecznie dał grać na premierze Henrykowi Sobiechartowi, ale do końca ani jego, ani po­zostałych wykonawców do tej koncep­cji nie dostosował. Wydaje mi się, że miało to być i powinno było być przed­stawienie "prowadzone" przez reżyse­ra - Iwanowa - ze sceny, już w trak­cie jego trwania. Tymczasem stało się inaczej. Szkoda. Warto jednak odnoto­wać debiut Leszka Mądzika (o któ­rego Scenie Plastycznej niedawno pisa­łem) - w "normalnym" teatrze. Gogo­lewski zrobił wreszcie to, czego nie ro­bił nikt przed nim - zaczął wiązać Teatr im. Osterwy z lubelskim środo­wiskiem artystycznym. Mądzik zastąpił pluszową kurtynę plastykową zasłoną, a spektakl zanurzył w czerni. Zrobił też znakomite - same w sobie dramatyczne i pełne wyrazu zmiany dekora­cji - widowiska ze Sceny Plastycznej. A jako scenograf służący aktorom za­prezentował się doskonale. Przede wszystkim pokazał wreszcie - jak na­leży świecić, jak można prowadzić po­stać po scenie, wydobywać to, co naj­ważniejsze, podkreślać lub narzucać na­strój. Teatralne oświetlenie, które prze­ważnie załatwiane jest na chybcika podczas "próby świateł", tutaj stało się znowu integralnym i znaczącym skład­nikiem spektaklu, jego żywą i zmienną cechą, sposobem interpretacji. Bardzo ciekawe doświadczenie i przykład, któ­ry powinien dać materiał do myśle­nia naszym reżyserom i scenografom. Jeszcze jeden wpis do tej krótkiej "kro­niki", w której pustych miejsc tak te­raz dużo...