Święto pracy
Na majówce, zamiast robić nic, poszedłem popatrzeć, jak inni coś robią. Zlądowałem w mieście swojego urodzenia i na wsi swojego dzieciństwa, jak rok temu. Wtedy wyszło trochę gotycko, napisałem złą recenzję, a tydzień później reżyser zmarł - o długim weekendzie w kieleckich teatrach pisze Maciej Stroiński.
"może i ja nie jestem osobą oględnie mówiąc zdyscyplinowaną / może i spać lubię wylegiwać się i na mejle odpowiadam z opóźnieniem / nie mówiąc o przeciąganiu ile się da płacenia za rachunki na poczcie / I DŁUGIE WEEKENDY TEŻ aż się mi oczy maślanieją do nich" (Paweł Demirski, "Bitwa warszawska 1920").
Ale tak myśli postać; aktor w Święto Pracy to akurat pracuje. Żabki się mogą zwinąć, bo nie samym chlebem żyje człowiek albo może sam se upiec (por. Mister D., "Chleb"). A w teatrze jak na pogotowiu, żaden długi weekend, przeżycie artystyczne samo się nie zrobi! Na majówce, zamiast robić nic, poszedłem popatrzeć, jak inni coś robią. Zlądowałem w mieście swojego urodzenia i na wsi swojego dzieciństwa, jak rok temu. Wtedy wyszło trochę gotycko, napisałem złą recenzję, a tydzień później reżyser zmarł.
1. MĘSKIE GRANIE ("Kpiny i kpinki" w Żeromskim, reż. Mirosław Bieliński). Nie wiem, czym estrada różni się od sceny, ale to była estrada. Bo aktorstwo na pewno było wokalno-estradowe. Wiersz-piosenka, wiersz-piosenka, do rymu. Ładnie śpiewają oraz wyglądają. Reżyser, w podwójnej roli barmana i MC, czyni honory domu, to znaczy KLUBU, gdzie wysiadują faceci, a kobieta jest ciałem obcym, wyboldowanym na czerwono. Tradycyjna suszycielka głowy z "KTÓRE PIJESZ?" na twarzy. Dłonie w rajstopie, tyłek w plisie. Zderza się z faceckim frontem alkowyznaniowym, którego członkowie nie idą w noc, tylko "w Polskę" (por. "I drink for England"). Podaje między innymi monolog szerzej znany w wykonaniu Frytki ("ale proszę narodu, ja nie biłam powoda bez powodu!"). Jeśli "Caryca" jest 18+, to "Kpinki" są 50+. Nie szydzę! Tej konwencji nie trzeba lubić, ale trzeba ją rozumieć. Kabarecik literacki predżenderowy i niczego nie udaje. Jedno sprostowanie: "Przez Chicago idę, jakbym szedł przez Kraków, tyle tu wszędzie rodaków". Nieaktualne, zwłaszcza w lipcu.
2. KTO BOGATEMU ZABRONI? ("O rybaku i złotej rybce" w Kubusiu, reż. Przemysław Żmiejko). Wreszcie doceniłem wysiłek aktora. Ja, zamiast zabawiać, bym te dzieci zajebał. To musi być powołanie! Z niektórymi się naprawdę nie da, bo nie wiesz, czy taki zaraz zdemontuje scenografię, czy się na niej powiesi. I w tych warunkach teatr niesie dobrą nowinę, że bogactwo szkodzi. Myślicie że czemu straszy głównie w zamkach? Jeśli NIE ZNACIE, to pozwolę sobie streścić. Ryba została złowiona i by nie być poza tym zjedzoną lub sprzedaną i zjedzoną, wpędza rybaka w spiralę aspiracji. Proponuje mu tak zwane większe zło. Bo co wolisz: rybkę czy CO TYLKO CHCESZ? Maria Antonina jednak miała rację. Jeśli nie masz chleba, to jedz ciastka! Wypatrzyłem w spektaklu wcześniej mi nieznany talent, Andrzeja Skorodnia. Skorodzienia?
3. TRZY LATA PÓŹNIEJ ("Caryca Katarzyna" w Żeromskim, reż. Wiktor Rubin). "Joanna Szalona" i "Hrabina Batory" to kaki, jakich mało, tym trudniej zrozumieć fajność "Carycy". Widziałem ją zaraz po premierze, przed Boską Komedią, przed Paszportami "Polityki". Wtedy to było objawienie. Nawet tak burdelowymi środkami udało się wytworzyć efekt intymności. Widz się czuł dotknięty, nawet jeśli siedział nie w tym rzędzie. Było świeżo i "łamiąco". Po trzech latach chciałem sprawdzić, czy się zgrało. No już nie ma zaskoczenia, gdy się aktor rozbierze, więcej: aktorka, więcej: pójdzie z tą nagością w ludzi. Nadal można się zadumać nad PROBLEMATYKĄ CIAŁA, napisać referat "Ciało i władza", jednak "Caryca Katarzyna" jest już wyleniałym peep showem, historią teatru. To jest też komplement!
--
Na zdjęciu: "Caryca Katarzyna"
