Cham ma zawsze rację
"Zwarcie" w reż. Jacka Zembrzuskiego Stowarzyszenia DRAMA na Scenie LeMa w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
"Zwarcie" Jerzego Łukosza to opowieść sięgająca początków transformacji.
Zawiera ona konflikt dwóch odmiennych postaw: inteligenta i prostaka, znów zasiadających do sporu o kształt wspólnego domu.
Jan, nauczyciel chemii w Liceum Świętej Trójcy (Jarosław Gajewski), wraz z żoną (Bernadetta Machała-Krzemińska) i dorastającymi dziećmi (Judyta Szymańska, Maciej Więckowski), mieszka w rodzinnym domiszczu, obszernym, acz zaniedbanym. Potencjał tego domu - rozumianego wprost, ale i metaforycznie - po prostu się wyczerpał. Wszystko rozpada się i sypie.
Przy okazji rozpoczętego remontu wyjdzie na jaw, że dom ma jeszcze jednego lokatora. Pan Nunek (Michał Breitenwald) dotąd nie rzucał się w oczy. Z pretensją w głosie powtarza, że doznał poważnego uszczerbku na zdrowiu, bo ktoś go kiedyś popchnął. I tak leciał, leciał... Faktycznie, wygląda na potłuczonego.
Szybko daje do zrozumienia, że zna się na elektryce. Wkrótce Nunek zacznie wprowadzać w życie zmiany proponowane przez pana domu, jednakże po swojemu. Na wszelkie interwencje odpowiada, że był tu "od zawsze" i lepiej wie, którędy przebiegają przewody niż jakakolwiek wynajęta ekipa.
Pan Nunek, zdaniem Jana, brzydko pachnie, co jego żonie zdaje się nie przeszkadzać. Wprost przeciwnie, znowu budzi się w niej kobieta. Kiedy okaże się, że i pośladek córki nie uniknął klepnięcia przez Nunka, między mężczyznami dojdzie do jawnej wojny.
W widowisku aż kipi od metafor historyczno-literackich, w których reżyser Jacek Zembrzuski porusza się z błyskotliwością magika. Kontrowersje dotyczące rozmaitych wizji odbudowy wspólnego domu - niezmiernie podobnego do zamieszkiwanego przez nas wszystkich od 1989 r. do dziś - dały wspaniałe pole do popisu dojrzałej gry Gajewskiego i Breitenwalda. Ich pojedynek o rząd dusz trzeba koniecznie zobaczyć.
