Rozmach wyzwolony
"Wyzwolenie" w reż. Andrzeja Rozhina w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wlkp. Pisze Renata Ochwat w Gazecie Lubuskiej.
Dawno już nie było takiego widowiska w gorzowskim Teatrze Osterwy. Na scenie jest wszystko, o czym może zamarzyć teatroman: efektowne kostiumy, przemyślana i doskonale pasująca do konwencji scenografia, do tego porywająca muzyka, bezbłędnie punktująca akcję. O takich drobiazgach, jak gra świateł czy żywy ogień nie warto nawet wspominać. Monumentalną inscenizację "Wyzwolenia" Stanisława Wyspiańskiego wymyślił i wyreżyserował były dyrektor gorzowskiej sceny Andrzej Rozhin. I kolejny raz udowodnił, że jest wizjonerem, o których w teatrze coraz trudniej.
"Wyzwolenie" to dialog z wielkimi romantykami, walka z narodowymi przywarami i z samym sobą. Przede wszystkim jest to trudny tekst, o wybitnie intelektualnym zacięciu, a za sprawą tego rozmachu inscenizacyjnego tekst gdzieś ginie. I to jest właśnie słabe miejsce tego spektaklu, choć ten brak nadrabiali gorzowscy aktorzy, którzy kolejny raz udowodnili, jak dobrym są zespołem. Znakomicie wypadają wszyscy. Na wielkie słowa uznania zasługuje Paweł Caban, który dopiero zaczął pracę w teatrze. Gra kilka ról, każda jest inna i interesująca. Niezwykle interesująco wypada Krzysztof Kolba w roli Prymasa wiodącego naród do Boga. Bardzo ciekawą kreację stworzył Cezary Wiśniewski gościnnie grający w Gorzowie Reżysera. Jego rola to perełeczka aktorskiego kunsztu - bez zbędnych gestów, przerysowań, niedociągnięć. Najsłabiej na tym tle wypada Konrad, grany przez Marcina Roja. Konrad targany jest emocjami tak silnymi, aż na granicy histerii i aktor dosłownie tę histerię gra, rolę przerysowuje, a przez to czyni ją nieprzekonującą. No i niestety nie udało mu się odejść od deklamacji charakterystycznej dla początku XX wieku, czyli czasów, gdy dramat powstał.
Spektakl momentami nierówny, jest jednak ciekawy. Być może to ostatnia taka wielka inscenizacja, bo w teatrze od lat panuje moda na minimalizm.
