Route 666
"Siódemka" wg Ziemowita Szczerka w reż. Remigiusza Brzyka w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Pisze Maciej Stroiński w Przekroju.
Szczerek to jeden z tych, którym "chodzi o Polskę", którzy po prostu muszą coś w tym temacie, bo prędzej czy później i tak się im uleje. Jest jednym z pisarzy tożsamościowych, korzennych, "będących stąd", pasujących do kontekstu, fotografowanych z papierosem, facetów-pisarzy. Risercz do swej etnoprozy robi w samochodzie, na safari we wschodniej Europie, "w samym środku tego piekła". Bo najważniejsze, co się w życiu stać może, to geografia. Tak jak w grze strategicznej, gdzie z twojego położenia na mapie wynika cała reszta, w tym tzw. rys psychiczny. Jesteś i graczem, i postacią w grze, albowiem ten gatunek nazywa się "gonzo" - i nie tyle opisujesz to wieczne faceckie ustalanie "jak jest", co sam je uprawiasz.
Ale to nie szkodzi. Postdramatycy dobrze mówią, że teatr ma niezależną od wszystkiego siłę rażenia i taka sobie literatura może udać się na scenie. W wypadku "Siódemki" wystarczyło zmienić narratora na pierwszą osobę i drugą płeć (por. Simone de Beauvoir). Ile się dało, tyle ugrali. Remigiusz Brzyk oparł swoje przedstawienie na energii Edyty Ostojak, sadzając ją z przodu, dając dużo monologów. Najlepiej! Ta aktorka jest boska, boska, boska, umie nas rozbawić i zahipnotyzować jednocześnie. Nagle z prozy podróżniczej Szczerka wyparowuje cały ten sarkazm i zostaje czysty fun! Wyrazy uznania dla Tomasza Muszyńskiego, który ma trudniej od koleżanki, co scena, to inna postać.
Dzisiaj już się nie robi nastroju muzyką, może dlatego dobrze im to wyszło. Nie ma chwili ciszy, a do tego David Bowie, "Seven", bardzo w temacie, wszystkie genialne pomysły są genialnie proste. Scenografia składa się głównie z równi pochyłej, przez którą przeciągają wypadki jak pasek z newsami. Spektakl o "dumie peryferiów" wykonany w mieście, które wbrew pozorom nie leży na Śląsku.
