W poszukiwaniu tożsamości Polskiego Teatru Tańca
Program Polskiego Teatru Tańca w latach 2016-2020 skoncentrowany będzie wokół idiomu "polski/wielko-polski". Hasło to obejmuje istotę planu: polska sztuka powstająca w Wielkopolsce, wielka, ponieważ komplementarnie polska. Wyznaczając kierunek ewolucji repertuaru, zapewnia jednocześnie pielęgnowanie unikalnego charakteru instytucji - Iwona Pasińska, dyrektor PTT, zdradza plany na najbliższe sezony.
Strategia tej pierwszej całkowicie polskiej w teatralnym repertuarze, czteroletniej oferty kulturalnej, opracowana została z myślą o kontynuacji dorobku Polskiego Teatru Tańca - Baletu Poznańskiego, oraz jego fundamentalnej roli w rozwoju polskiej sceny tanecznej.
Polski Teatr Tańca od lat otwierał rodzimy taniec na nowe nurty artystyczne. Poprzez uniwersalny repertuar oraz współpracę z zagranicznymi choreografami znacząco przyczynił się do zmniejszenia dystansu między teatrem tańca w Polsce, a rozwijającą się w korzystniejszych warunkach sztuką współczesną na Zachodzie.
Po ostatnich dekadach rozwoju polskiej sceny tańca, gdy walka o uznanie jego miejsca w kulturze czy stworzenie instytucjonalnego zaplecza przestaje być najpilniejszą potrzebą i warunkiem przetrwania, rodzi się konieczność określenia własnej tożsamości artystycznej i uprawomocnienia jej poprzez konfrontację z tradycją.
Zaproponowany program stawia prace rodzimych artystów na pozycji równorzędnych partnerów w międzynarodowym dyskursie artystycznym. Na tle obecnych propozycji pozostałych zespołów i teatrów tańca wyróżnia się konsekwentnie polskim charakterem, nawiązując jednocześnie do spuścizny Conrada Drzewieckiego ("Wieczory polskie") oraz do ram wyznaczonych przez Ewę Wycichowską (od "Skrzypka opętanego" po "LAMENT. Pamięci Tadeusza Różewicza").
"Polskie/wielko-polskie" to również otwarcie na interdyscyplinarność, artystyczne eksperymenty i twórcze ryzyko. Przyjęty kierunek ewolucji repertuaru przenika dążenie do odhermetyzowania teatru tańca. Wprowadzenie do stałej współpracy reżyserów i dramaturgów pozwoli prezentować taniec w nowej perspektywie, a tancerzom zaistnieć w nowych zadaniach. Ideę teatru tańca, jako przestrzeni spotkań i wzajemnego przenikania różnorodnych form wyrazu, umocni także współpraca z kompozytorami, scenografami i aktorami. Równolegle, Polski Teatr Tańca rozszerzał będzie swoją działalność, sięgając do obszarów filmu tańca oraz społecznego teatru tańca.
W służbie sztuki tańca teatr winien stworzyć ofertę kompletną, dlatego dopełnienie programu stanowi oferta czynnego współuczestnictwa (festiwale, konkursy, programy aktywizujące, licencje, programy badawcze) ukierunkowana na kreatywny proces.
W konsekwencji, podczas nadchodzących czterech lat, teatr dążył będzie do budowania repertuaru w najlepszym artystycznym, estetycznym i intelektualnym wydaniu, symbolizującego i tworzącego narodową scenę tańca.
Dyrektor
Iwona Pasińska
***
2017 ROK GUŚLARZY
1. stycznia 2017 r. w Polskim Teatrze Tańca rozpoczął się "Rok Guślarzy" - tematycznie zogniskowany wokół tradycji i obrzędów, wierzeń i mitów, guseł i zabobonów. Będzie to czas artystycznej refleksji nad współistnieniem światów - materialnego i duchowego, dawnego i współczesnego; nierozerwalnym w naszej kulturze splotem wyobrażeń słowiańskich, chrześcijańskich, oraz ciągle żywych fantazmatów polskiego romantyzmu. Łącząc motywy kultury ludowej z arcydziełami literatury, "Rok Guślarzy" odsłoni różne odcienie polskiego imaginarium.
Rok Guślarzy otwiera autorski, czteroletni program artystyczny dyrektor Polskiego Teatru Tańca Iwony Pasińskiej, w którym każdy kolejny rok zaplanowany został wokół innych dyskursów polskiej tożsamości.
Kolejne lata wprowadzać będą następujące motywy przewodnie:
2018: Rok Bogów - skoncentrowany na polskich rozliczeniach, zarówno religijnych, jak i politycznych bądź obyczajowych; uzurpatorach i autorytetach, kategoryzacji i abnegacji.
2019: Rok Wyklętych - przywołujący polskich artystów, bądź bohaterów wyklętych, oraz tematy zapomniane lub wyparte.
2020: Rok Szyderców - poświęcony polskim wizjonerom, myśli abstrakcyjnej, absurdalnej i awangardowej, a także wątkom szyderczym i autoironicznym w portretach Polski i Polaków.
