Poznań. Wspominali Tadeusza Malaka
Wczoraj poznańskie środowisko artystyczne mszą w farze uczciło Tadeusza Malaka, aktora i reżysera, który zmarł tydzień temu. Pochowano go we wtorek w Krakowie. Tadeusz Malak był Wielkopolaninem.
Urodził się 9 lutego 1933 lutego w Żninie Był absolwentem Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu (wtedy była to Akademia Ekonomiczna). Tam też pracował jako nauczyciel akademicki. Zrezygnował jednak z tego zajęcia i kontynuacji przewodu doktorskiego. Górę wzięła miłość do sztuki.
Romuald Grząślewicz ze Sceny na Piętrze tak wspomina Tadeusza Malaka: - Jako licealista zgłosiłem się do prowadzonego w Poznaniu przez Łucjana Rabskiego Eksperymentalnego Teatru Kuźnica, by pracować latem. Zaproponowano mi rolę. Grałem giermka i błazna w adaptacji "Krzyżaków". Tadeusz Malak był narratorem sztuki. Potem był "Konrad Wallenrod", w którym Malak był narratorem i trubadurem. Jeździliśmy po całej Polsce, ale kiedy Malak udał się na eksternistyczny egzamin aktorski do Warszawy, jego rolę powierzono mi. Niestety, choć był człowiekiem o perlistej, kryształowej dykcji, do egzaminu musiał podchodzić dwa razy. Co ciekawe, kiedy byliśmy w trasie, za każde określenie go per "panie magistrze" stawiał piwo. On był naszym mentorem, ale był inny niż my. Potrafił niezwykle skupić się na sobie i na swojej pracy.
W roku 1957 został aktorem Teatru Rapsodycznego w Krakowie, choć miał jeszcze grać w Poznaniu w "Chacie wuja Toma", ale już nie zagrał. Po latach spotkałem go w 1991, gdy objąłem Scenę na Piętrze i pojechałem do Krakowa. Namówiłem go, aby przyjechał do Poznania ze spektaklem "Ja jestem Żyd z Wesela" [na zdjęciu]. Ale dzięki niemu przyjechali też Anna Polony z Jackiem Romanowskim ze spektaklem "Pani Helena" oraz Jan Nowicki, Anna Szałapak i Grzegorz Turnau z przedstawieniem "Ach panie, panowie".
Z kolei Przemysław Basiński, reżyser, organizator Verba Sacra tak mówi o Tadeuszu Malaku: - Od początku istnienia Verba Sacra Tadeusz Malak brał udział we wszystkich najważniejszych prezentacjach, począwszy od Ewangelii według św. Marka, poprzez Thomasa Eliota, Zbigniewa Herberta, Norwida, Miłosza, Jana Pawła II, Wyspiańskiego, na Platonie skończywszy. Uważał, że Verba Sacra to spełnienie marzenia Kotlarczyka, że kiedyś aktorzy sięgną do Pisma Świętego.
