Szekspir i ja
- Chciałem uniknąć prostych nawiązań do otaczającego nas świata - nie lubię dosłowności w teatrze. Interesuje mnie natomiast to, co jest w mechanizmach wtadzy i polityki, i co się właściwie nie zmieniło od czasów Cezara i Szekspira. - o pracy nad "Juliuszem Cezarem" w Teatrze TVP mówi JAN ENGLERT.
Jak wielki aktor i reżyser brał się za bary z wielkim autorem? Jan Englert opowiada o pracy nad dramatem Williama Szekspira: - Początkowo, gdy wyobraziłem sobie aktorów w togach, w Rzymie, i jakąś dekorację udającą ten Rzym, to wiedziałem, że to nie ma sensu. Zacząłem zastanawiać się nad przedstawieniem, które byłoby interesujące dzisiaj. Chciałem uniknąć prostych nawiązań do otaczającego nas świata - nie lubię dosłowności w teatrze. Interesuje mnie natomiast to, co jest w mechanizmach wtadzy i polityki, i co się właściwie nie zmieniło od czasów Cezara i Szekspira.
Człowiek mający władzę zawsze jest pewien, że działa w szlachetnych intencjach. Dla dobra ojczyzny, narodu, idei... Cezar ma takie alibi, i Brutus, i Marek Antoniusz. Każdy z nich ma inną motywację, żaden nie jest krystaliczny. Szekspir pyta o granicę, za którą traci się kontrolę nad swoim ja. Juliusz Cezar już dawno przekroczył tę granicę. Jako najdzielniejszy został demokratycznie wybrany na wodza, ale po pewnym czasie zaczął traktować ludzi instrumentalnie. Niepostrzeżenie stał się tyranem.
Na początku Cezara miał grać kto inny. Ale jeżeli Marek Antoniusz to Jan Frycz, a Brutus to Jerzy Radziwiłowicz, to mnie się mało skromnie wydawało, że nie będzie najgorzej, jak wcisnę się między nich i zagram Na szczęście mam tylko dwie sceny. W Teatrze Narodowym, gdzie jestem dyrektorem, nie wypada mi jednocześnie grać i reżyserować. Tutaj jest szansa obejrzenia samego siebie i autoreżyserii. Tak więc przynajmniej w Teatrze Telewizji się obsadzam, żeby nie zapomnieć, że również jestem aktorem...
Na zdjęciu: scena z "Juliusza Cezara" w Teatrze TVP.
