Bezładny obraz marzeń społecznych odklejeńców
"Na obraz i podobieństwo twoje" Piotra Trojana w reż. autora w Teatrze Nowym w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
"Na obraz i podobieństwo swoje" w Teatrze Nowym to sceniczny chaos, którego twórcy sami pogubili się w poruszanych przez siebie wątkach.
"Na obraz i podobieństwo swoje" rozgrywa się gdzieś na głębokiej prowincji. W szarym, zapomnianym przez Boga, bloku mieszka matka (Martyna Zaremba-Maćkowska) z dwoma synami: Andrzejem (Grzegorz Gołaszewski), prostakiem, dla którego istnieje tylko siłka, pakowanie... i marzenie o miłości, oraz Piotrem (Nikodem Kasprowicz), wrażliwym nieudacznikiem, który marzy o podróży na Marsa...
Piotr Trojan chyba nie mógł się zdecydować, czy chce nam opowiedzieć o konflikcie braci, a może o złej miłości matki, o kulcie ciała czy o tym, że każdy chciałby polecieć na Marsa, czyli o marzeniach. W natłoku wątków nie udało się ich dramaturgicznie i reżysersko powiązać. Powstał sceniczny chaos, który powoduje, że ma się wrażenie jakby autorzy - prócz Trojana również dramaturg Michał Pabian - pogubili plany czasowo-przestrzenne i "odlecieli" od realiów zarysowanych na początku spektaklu.
Przedstawienie wlecze się, jak przed laty osobowy z Krzyża do Wągrowca. Scenka - postój, scenka - postój... Nie przeraziły mnie relacje matki z synami, nie rozbawiły teksty Piotra, prawdopodobnie śmieszne, nie zbulwersowały teksty Eli (Alicja Juszkiewicz) o anoreksji, nie wzruszyła prowincjonalna panienka z portalu randkowego (Anna Langner). Odruchy sympatii i empatii wzbudziła we mnie babcia (Irena Dudzińska), ale to zapewne przez rodzaj aktorstwa tak rzadko dziś obecnego na polskich scenach.
"Na obraz i podobieństwo swoje": smutny ten obraz. Tytuł brzmi biblijnie. A reszta po prostu bezładnie skrzeczy...
