Artykuły

Więc w TEATRZE DRAMATYCZNYM śpiewają. W musicalu Leigha i Wassermana o "Człowieku z La Manczy". Musical to nienowy, powstał przed niespełna trzydziestu laty i był już u nas wystawiany w tea­trach operetkowych, jednakże myślę, że swym charakterem bardziej odpowiada właśnie scenom dramatycznym. Bo chociaż, oczywiście, wymaga dobrych głosów (lecz odległych od typowo operetkowej emisji), to przede wszystkim wymaga dobrych aktorów, którzy udźwignęliby liczne dia­logi przepojone prawdziwie dramatyczną treścią, a nie dowcipnym przekomarzaniem, niczym w "Hello, Dolly!". Jest to historia Don Kichota i Cervantesa zarazem: udramatyzowane dzieje "Rycerza Smętnego Oblicza" wplecione w autentyczną sytuację z życia Cervantesa, kiedy to wtrącony przez inkwizycję do lochu (1605), tam właśnie pisał pierwsze rozdziały "Don Ki­chota".

Musical jest znakomicie skonstruowany (autor libretta, Dala Wasserman - to prze­cież twórca głośnej adaptacji scenicznej "Lotu nad kukułczym gniazdem"!), ma świetny przebój ("The Impossible Dream") i dwie znakomite role: Cervantesa - Don Kichota, i Aldonzy - Dulcynei. Nic, tylko grać! Oczywiście, w dobrej reżyserii, a tej podjął się Jerzy Gruza; przed paru laty wystawił z ogromnym powodzeniem "Człowieka z La Manczy" w Teatrze Mu­zycznym w Gdyni, teraz - powtórzył ten sukces w Warszawie. Może tylko niepo­trzebnie rozbił spektakl na dwa akty (w oryginale nie ma przerwy), może powinien nieco podgonić tempo pierwszego aktu, jed­nakże koncepcja całości, budowa scen, ope­rowanie liczną grupą statystów - wszyst­ko to wywiera ogromne wrażenie i wy­wołuje entuzjazm publiczności. Gorące oklaski zbierają też wykonawcy, a szcze­gólnie dwoje z nich: zaproszona do War­szawy z Gdyni Elżbietą Mrozińska (Dulcynea) i zaproszony... z Teatru Ateneum Wiktor Zborowski (Don Kichot).