Artykuły

Halina Rasiakówna [zwycięstwo]

Grać przez niegranie - to oksymoron i złudzenie. Choć ponętne. Znam wielu obserwatorów kochających spektakl "Wszystko o mojej matce" z krakowskiej Łaźni Nowej właśnie za to, że jest tak "prywatny", niedopięty, że Michał Borczuch osobiście włazi na scenę z intymnym wspominaniem, a Krzysztof Zarzecki chce uczyć koleżanki, jak grać wspomnienie o jego matce, nie potrafi i bardzo się z tym męczy. Byłby to więc spektakl o niemożności zrobienia spektaklu na intymny temat; aktorki miałyby zagrać nieprzezwyciężalną bezradność. Tylko że tak się nie da. Panie szybko zaczynają szukać podpórek, stelaży, tematów zastępczych. Ona na przykład bierze sobie na warsztat temat "doświadczona gwiazda sceny na próbach", lekko go dośmiesza, podjeżdżając pod granicę parodii, ale i wraca do tonu serio, relatywizuje zadanie z frajdą, nie burząc generalnego zamysłu, ale go wypełniając. Albowiem grać przez niegranie niepodobna, ale grać niegranie owszem można, gdy się umie.