"Polski marzec 1968 roku (frag.)
W tym zapędzie siania nienawiści, poszukiwania pretekstów do rozgrywek wewnątrzpartyjnych, 16 stycznia 1968 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki nakazało warszawskiemu Teatrowi Narodowemu zdjęcie z dniem 30 stycznia, reżyserowanego przez Kazimierza Dejmka, przedstawienia "Dziadów" Adama Mickiewicza. Spektakl ten od dawna budził zastrzeżenia partyjnych bossów ze względu na antyrosyjskie akcenty. Informacje o zakazie wystawiania spektaklu rozeszły się błyskawicznie wśród mieszkańców Warszawy, szczególnie w środowiskach inteligenckich i na uczelniach. Uruchomiło to następny etap wydarzeń, określanych mianem polskiego Marca i mających już antykomunistyczny charakter. Po zakończeniu ostatniego spektaklu "Dziadów" grupa blisko 300 osób złożyła kwiaty pod pomnikiem Adama Mickiewicza. Od następnego dnia zbierano już podpisy wyrażające protest przeciwko zakazowi wystawiania sztuki. 29 lutego Oddział Warszawski Związku Literatów Polskich przyjął uchwałę krytykującą decyzję władz w sprawie zakazu. 8 marca na dziedzińcu Uniwersytetu Warszawskiego zaczął się wiec studentów domagających się powrotu na uczelnię ich usuniętych wcześniej kolegów: Adama Michnika i Henryka Szlajfera. Przeciwko studentom władza skierowała ZOMO, jednostki milicji i ormowców oraz aktyw robotniczy. Następnego dnia studenci zwołali wiec na dziedzińcu Politechniki Warszawskiej. Także tym razem siły aparatu władzy wkroczyły na teren uczelni. Rozpoczęły się aresztowania. W następnych dniach wiece i protesty studenckie rozszerzyły się na inne miasta akademickie w kraju. Protestowali także uczniowie szkół średnich i młodzi robotnicy w niektórych zakładach pracy. Demonstranci domagali się między innymi swobód demokratycznych, wolności słowa, wolności zrzeszania się. Władza opanowała jednak bunty. Szybko zapełniono więzienia, rozpoczęły się procesy. Ruszyła rządowa akcja propagandowa. Częste hasła z tego okresu to: "Precz z syjonizmem", "Sługusy imperializmu", "Studenci do nauki, literaci do piór". Warto jednak dodać, że w 1968 r. władze wprawdzie stosowały przemoc fizyczną, ale nie strzelano do ludzi.
