W świecie histerycznego krzyku
Wyreżyserowana przez Radosława Rychcika w warszawskim Teatrze Dramatycznym adaptacja "Madame Bovary" Gustawa Flauberta jest pomyślana jako klasyczne zderzenie jednostki ze społeczeństwem. Emma Bovary (Joanna Drozda) za wszelką cenę będzie walczyć o wolność (rozumianą przez nią jako możliwość przeżywania prawdziwych namiętności), a system społeczny i jego strażnicy, samce alfa (wśród nich ksiądz, któremu permanentne onanizowanie się nie przeszkadza rozprawiać o wstrzemięźliwości), będą wciskać ją w schematy, równać do bezpiecznej średniej. Bezkompromisowość w ściganiu wewnętrznego ideału - cecha, która jednych prowadzi na ołtarze, innych na stosy - skaże Emmę na alienację, szaleństwo, a w końcu śmierć. Zostanie złożona przez mężczyzn w ofierze dla zachowania porządku. Rychcik zderza gry formalne z XIX-wiecznym salonem - co widać w świetnie operującej skrótem myślowym scenografii (fotel-schron, w którym mąż przeczekuje wybuchy Emmy symbolizowane przez grane przez nią szalone pasaże fortepianowe), kostiumach oraz w zachowaniu postaci - z krzykiem jako główną formą ekspresji, tym świecie nie tylko Emma jest histeryczką, są nimi także rzekomi racjonaliści. Operującemu ironią, dystansem do postaci i formalizmem reżyserowi udało się pokazać, że w opresyjnym świecie wszyscy są przegrani. I buntowniczka Emma, i strażnicy porządku, i wszyscy ci, którzy jak mąż Emmy Karol Bovary (Piotrek Polak) chcą po prostu spokojnie żyć. I giną zmiażdżeni przez dwie napierające na siebie siły: racjonalności i emocji, porządku i chaosu. Obie będące wynikiem tego samego: ludzkiego egoizmu.
