Artykuły

Emose Uhunmwangho [na fali]

Zazwyczaj w "Makbetach" ze świata nadprzyrodzonego liczą się tylko trzy wiedźmy, o ich szefowej, Hekate się zapomina, a może nawet skreśla. Agata Duda-Gracz nie miała powodu tak postąpić, mając w zespole wrocławskiego Capitolu tę potężną postać, z którą zresztą już współpracowała ze świetnym rezultatem (żona hippisowatego Kalibana w parafrazie "Po Burzy Szekspira"). Czarny anioł opanował stentorowym głosiskiem i skrzydlatą sylwetką całą przestrzeń, naznaczył ją śmiercią, trochę, mówiąc nawiasem, przyczyniając się do ustatycznienia widowiska, bo akcja tego "Makbeta" tak naprawdę stoi w miejscu lub krąży po kole. Tkwi mi w pamięci w dwóch piosenkach Wojciecha Młynarskiego z koncertu przygotowanego przez Agnieszkę Glińską jako gala PPA. W tej, gdzie ze skromnym i bardzo niebezpiecznym uśmieszkiem podśpiewuje balladkę panom, "którzy się za pewnie poczuli". I w drugiej, wstrząsającej: o wojnie, która "nigdy nie jest daleko". Jej egzotyczna uroda dociąża mądry song, zmieniając go w emocjonalny pocisk.