Artykuły

I jak tu nie wierzyć w sens konkursów! Gdyby nie konkurs ogłoszony przez wydawnictwo Cotty- Buchner nie napisałby prawdopodobnie nigdy tej romantycznej sztuki, poczętej z ducha Musseta, inspirowanej lekturami i chęcią sparodiowania filozofii Kanta. Autor "Woyzzecka" i "Śmierci Dantona" ujawnia w swej jedynej komedii instynkt rasowego satyryka, prekursora humoru absurdalnego: wiele konceptów (sekcja mrówki) nie dziwiłoby nikogo w dialogach kochanego pana Ionesco, Natomiast tam, gdzie Buchner jest satyrykiem serio (sceny z malowniczo potraktowanym ludem) - przypomina się zjadliwość Brechta, jednoznaczność jego ataków... "Leonce i Lena" to utwór zajmujący ważne miejsce w kręgu literatury romantycznej. Tak dziś gorliwie odczytywanej i interpretowanej po głośnych sporach, dyskusjach i wystawach. Piszę o tym, aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego najmłodszy z naszych teatrów sięgnął po Buchnera. Teatr Na Woli dokonał pracy ze wszech miar pożytecznej. Ukazał jedno z ogniw romantycznej dramaturgii.

I to nie na zasadzie muzealnej, lecz jako żywy, dowcipny spektakl. Romantyczny - żarliwością i młodością wykonawców (Grzegorz Wons, Emilian Kamiński, Maria Czubasiewicz) i malarskim pięknem scenografii Ewy Starowieyskiej. Wiele pomysłów reżysera Krzysztofa Zaleskiego (PWST) zasługuje na uznanie. Ale też opiekę artystyczną zapewnił mu rektor, który wziął udział w przedstawieniu. Piękny gest, ale też i piękna rola Tadeusza Łomnickiego. Jego król Piotr to mechanizm nakręcany przez czczość i nudę. Łomnicki przeprowadza groteskowe studium władcy-pasożyta. Trzeba usłyszeć jak wypowiada kwestię "Jestem skonfundowany!" - by zdać sobie sprawę z wielostronności jego talentu. Równie olśniewającego w dramacie, co w komediowej wprawce. Drugą rolą zasługującą na uwagę jest Lena - Ewy Dałkowskiej. Dałkowska pozwala dostrzec pod romantyczną pozą i melancholijną zadumą księżniczki - dziewczęcą wrażliwość i głód uczucia. A czymże był romantyzm, jeśli nie próbą odczytania szyfru serc.