Warszawa. Czytanie sceniczne "Płyt" w Instytucie Teatralnym
Instytut Teatralny zaprasza 17 stycznia o godz. 19.00 na czytanie sceniczne "Płyty" Krystyny Uniechowskiej w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, wchodzące w skład cyklu "Nikt nas nie zna".
W kolejnej odsłonie czytań scenicznych z cyklu "Nikt nas nie zna" na warsztat pójdą kobiece teksty zamieszczone w antologii "Rodzaju żeńskiego". Dramaty pisane przez autorki przeważnie w pierwszej połowie XX wieku najczęściej nieznane są dzisiejszym czytelnikom i widzom, choć ich prapremierom towarzyszyły często intensywne dyskusje, a nawet skandale. Teksty przynoszą świadectwo kobiecego doświadczenia, często wchodząc w kolizję z heroicznymi narracjami, narodową mitologią czy społecznymi stereotypami, ale pokazują też zmaganie się autorek z formą dramatyczną, która byłaby w stanie przekroczyć dotychczasowe konwencje męskocentrycznej sztuki. W zamierzeniu autorek antologii, podobnie jak i reżyserek cyklu, wybrane utwory stają się jednak medium dyskusji nie tyle o historii teatru, dramatu i polskiej kultury, ile o dzisiejszej rzeczywistości społecznej. O tym, jak zmienia się (albo jak się nie zmienia) sytuacja kobiet i grup wykluczonych. O pamięci, władzy, polityce, ciele i wolności. O kształcie kanonu i o tym, dlaczego nie było siostry Szekspira. O tym, co nas boli, czego się boimy, o jaki świat chcemy walczyć. O tym, że dramat może być także rodzaju żeńskiego.
17 stycznia
Krystyna Uniechowska "Płyty"
reż. Weronika Szczawińska
Dziewczyna ma jasne, puszyste włosy oraz bogatą kolekcję płyt. Puszcza je sobie od nocy do nocy, nie pamięta świtu. Puszcza je także Antkowi, chociaż ten wpadł ją całować, a nie słuchać dźwięków ze staromodnego patefonu. Za płyty Dziewczyna płaci w dziwnej walucie, czasem to "zły smak po najsmaczniejszym ciastku", czasem widok czarnego słońca w upalny dzień. Jeszcze bardziej osobliwa jest jej kolekcja: ma "nagraną całą wojnę". Prezentuje amantowi "końcowe frazy kampanii afrykańskiej" oraz inne, trudne do powtórzenia melodie.
Tekst zwraca uwagę nie tylko odważnym formalnym konceptem, ale także połączeniem kobiecości z uniwersalną (i zarazem materialną) perspektywą. Bezimienna Dziewczyna, swoista Everywoman, uprawia szczególną wersję historii, odsłuchując ponad-narodowe dźwięki cierpiących ciał. Jak je usłyszeć w teatrze? Czym są wojenne utwory niemożliwe w kulturze zdominowanej medialnymi obrazami wojny? Jak mają wybrzmieć dźwięki "krwi skrzypiącej piaskiem w przestrzelonych gardłach" lub melodia zasypywanych piwnic Drezna, Warszawy, Londynu i Kijowa?
Kuratorka cyklu: Agata Adamiecka-Sitek
Wstęp wolny.
