Narutowicza nie Broadway
Po premierowym przedstawieniu "Człowieka z La Manchy" w Teatrze Dramatycznym w Lublinie, publiczność wstała z miejsc i bila brawo.
I słusznie, bo zespół się spracował i postarał. Prawie trzy godziny robił to, co Andrzej Rozhin lubi najbardziej, czyli tworzył spektakl swoją biomasą, stając się witalnym organizmem dostosowanym do zmiennych potrzeb sceny. Nie wiadomo, czy publiczność, która w Lublinie tak chętnie wstaje z miejsc przy każdej (lepszej) okazji, oklaskiwała wyłącznie trud aktorów. Mogła zachwycić ją śmiała w zarysie dramaturgicznym sztuka, pełna czaru i cervantesowskiej delikatności ducha, krótko mówiąc: autor Dale Wasserman. Poza tym był to przebój z Broadwayu, do którego nut dostarczył Mitch Leigh, a piosenek Joe Darion. Lubelska publiczność lubi odetchnąć, odprężyć się i pobawić, Andrzej Rozhin lubi sprawiać jej przyjemność, więc wszyscy się cieszyli. Niektórzy bardziej, zwłaszcza gdy spostrzegli, że Andrzej Rozhin zadowolił przedstawieniem chadeków, erotomanów, lecz nie melomanów. Był na scenie krucyfiks, był wibrujący taniec brzucha, ale Don Kichot nie zawsze trafiał w playback i generalnie muzyka przerastała możliwości wykonawców.
Choć sztuka muzyczna w teatrze dramatycznym, to jeszcze nie dramat, podczas dłużyzn spektaklu można było przywiędnąć. Szczęśliwie na chwilę, bo a to Don Kichot (Zbigniew Pudzianowski) rozczulał balladką, a to upadła lecz dzielna Dulcynea (Teresa Filarska) wzruszała do pierwszych łez. Razem z Sancho Pansą (Jacek Gierczak) tworzyli wartą siebie grupę, podobnie było z rolami drugiego planu (Padre, Antonia i Gospodyni Alonsa Quichany), a nawet trzeciego. Dlatego, chociaż pokazane przed dwoma laty węgierskie przedstawienie "Człowieka z La Manchy" lepiej śpiewano, nasze było silniejsze inscenizacyjnie i miało lepszą scenografię. Andrzej Rozhin dynamiczniej rozwiązał wejście inkwizycji (z balkonu na proscenium), zaś świat Alonsa Ouichany wypychał przez wielką nawę - wrota do wyobraźni.
