Saganka pretensjonalna
"Omdlały koń" czekał na polską prapremierę blisko 30 lat. Szkoda, że nie dłużej - pozostaje westchnąć obejrzawszy spektakl w Prezentacjach.
Prawdę mówiąc trudno o tym przedstawieniu powiedzieć cokolwiek dobrego, choćby tyle, że jest zwykłym wyciskaczem łez. Nie jest W dziele Saganki wszystko - począwszy od tytułu - wydaje się nieporozumieniem.
Rzecz dzieje się w Anglii, w starożytnej siedzibie rodowej lorda Chesterfielda. Lord ma żonę, syna i córkę. Córka lorda ma narzeczonego. Narzeczony ma kochankę. Kochanka ma romans z lordem. Koło się zatem zamyka, ale są jeszcze dodatkowe komplikacje: syn lorda ma chęć poślubić wspólną kochankę taty i przyszłego szwagra. Pewien młody Anglik też ma na to chęć. Cały ten galimatias ilustruje myśl nową i odkrywczą: pieniądze szczęścia nie dają.
Przekonuje o tym smutny los starego Chesterfielda - ożenił się biedak z rozsądku, żeby podreperować fortunę i tym samym zmarnował sobie życie. "Poślubiłaś moje ciało" rzecze z goryczą lord do swojej połowicy.
Sztuka roi się od zręcznych sformułowań (zapewne i autorka przekładu ma w tym swój udział) oraz błyskotliwych refleksji w rodzaju: "za mało tych, co dużo myślą, za dużo tych, co myślą mało".
Oj, za mało, nie - za dużo... to jest, chciałam powiedzieć, że dobrze byłoby więcej myśleć przy doborze repertuaru. Zwłaszcza że najwidoczniej ani reżyser, ani aktorzy (m.in. Leszek Teleszyński, Hanna Stankówna, Jolanta Piętek) nie wiedzą, co począć z tym pretensjonalnym głupstwem.
Zdrowy rozsądek nie pozwala traktować bohaterów Saganki serio, więc teatr pokazuje nie żywych ludzi, lecz ich karykatury (zresztą mało finezyjne).
Od czasu do czasu przeżywają one jednak "egzystencjalne" rozterki albo miłosne uniesienia, a wówczas powstaje - delikatnie rzecz ujmując - zgrzyt stylistyczny.
No cóż, przynajmniej wiemy, co myśleć o dramaturgicznym talencie Saganki. Sądzę, że na razie tej wiedzy w zupełności wystarczy. Miejmy nadzieję, że prapremiera następnej sztuki odbędzie się za następne 30 lat.
