Sex, drugs and musical
"Rock of Ages" wg scenar. Chrisa D'Arienzo i Ethana Poppa w reż. Jacka Mikołajczyka w Teatrze Syrena w Warszawie. Pisze Piotr Sarzyński w Polityce.
Referencje musicalu budzą respekt: ponad 2,3 tys. spektakli na Broadwayu, 20 światowych produkcji, a nawet adaptacja filmowa z Tomem Cruise'em i Catherine Zetą-Jones. Sukces zrozumiały, bo warstwę muzyczną stanowią przeboje słynnych kapel glam-metalowych i rockowych z lat 80., takich jak Europe, Poison czy Bon Jovi. Historia, którą opowiada, umieszczona w klimacie podupadłego muzycznego klubu, jest płytka jak dmuchany brodzik. Ale rzecz cieszy oko paradą barwnych postaci (szalone kostiumy Tomasza Jacykowa) i pozwala podziwiać świetne wokalno-aktorskie kreacje Filipa Cembali (rewelacyjny Lonny), Dominiki Guzek, Tomasza Steciuka, Agnieszki Rose, Karola Drozda, Rafała Szatana, a także Barbary Garstki i Przemysława Glapińskiego. Ale Jacek Mikołajczyk, zarówno w tłumaczeniu, jak i w reżyserii, wydobył dodatkowo walory nieoczywiste. Musical zabawnie balansuje więc na granicy pastiszu gatunku, a bohaterowie co jakiś czas odwołują się do polskich realiów, co zawsze budzi euforię u widzów. Tym razem najzabawniejsze, bo autoironiczne, były padające ze sceny porównania dwóch stołecznych teatrów muzycznych: Syreny i Romy. To zresztą ciekawe zderzenie. O ile w realu Roma to teatr wręcz familijny, o tyle Syrena wyraźnie szuka niszy i dryfuje w stronę sceny dla dorosłych, wystawiając rzeczy trudne ("Next to Normal"), podszyte erotyką ("Czarownice z Eastwick"), bulwersujące politycznie ("Bem") i obyczajowo ("Nogi Syreny"). Teraz doszły jeszcze dragi, pijaństwo i soczyste przekleństwa. Drzyj, Warszawo.
