Artykuły

"Ja jestem Hamlet" Agaty Dudy-Gracz w reżyserii autorki w Teatrze Nowym w Poznaniu. Pisze Rafał Turowski na swoim blogu.

Przez obłożone foliami foyer, przez przestrzeń będącą w remoncie, w PROCESIE, w stanie przejściowym, w bałaganie, wchodzimy starannie podzielonymi grupami na widownię i mamy oto zaczynającą się próbę. Dla Reżysera/Hamleta (znakomity Michał Kocurek) tekst i w ogóle Szekspir są jakby tylko pretekstem jego tutaj obecności, aktorzy - trochę złem koniecznym, zresztą poniża jedną z aktorek do tego stopnia, że ze stresu sika w majtki. Zmienia sobie ni w 5 ni w 9 - deus ex machina lepiej napisać - obsadę ("nie wiem, kogo gram" - cudowna Antonina Choroszy w roli Leokadii/Gertrudy), i w ogóle, wraz z dramaturgiem (bardzo wiarygodny Jan Romanowski - "to ja napisałem, nie Szekspir", sic!) dekonstruuje wszystko, co się da, potrzebnie i nie, obrażając logikę, wypaczając znaczenia, jakby samo bycie w tym PROCESIE miało być celem do osiągnięcia. Aktorzy próbują grać jak im reżyser każe, nie śmiąc doszukiwać się sensów i kontekstów, chyba tylko stary Hamlet (Ildefons Stachowiak) jest w tym awangardowym czy też post dramatycznym nieporozumieniu jakąś ostoją logiki. Jego syn już niespecjalnie - Hamlet junior/Dżus Bartosza Nowickiego swoje kwestie po cichu bełkocze, a świat otaczający przyjmuje to z dezynwolturą, no bo przecież wiadomo, co Hamlet miał do powiedzenia, po co więc go słuchać, szczególnie, że jest tu najmniej ważny?

Agata Duda-Gracz znów zrealizowała z zespołem Nowego spektakl wybitny, poruszający i w najwyższym stopniu zachwycający, będący głośnym, rozpaczliwym nawet wołaniem o sens, o ład, o piękno, o normalność, o talent, o czystość myśli i słów, o konsekwencję, o mądrość, o odwagę. Nie wyobrażam sobie, żeby ludzie związani z teatrem tego spektaklu nie zobaczyli.

Chociaż - oczywiście - zupełnie jak Beatrycze u Lechonia, to wcale nie jest przedstawienie o teatrze, mimo, że próba, że Hamlet, że kontrapunkt.

Może szczególnie - bo kontrapunkt