Artykuły

31 stycznia w Gdyńskim Centrum Kultury odbędzie się premiera spektaklu "Cześć, kochanie. Głowacki 3.1" składającego się z trzech jednoaktówek: "Choinka strachu" w reżyserii Oleny Leonenko, "Zaraz zaśniesz" w reżyserii Sebastiana Konrada i "Spacerek przed snem" w reżyserii Tomasza Mana.

Trzy dramaty, trzech reżyserów i jedna opowieść. Skrawek naszego życia. Lustro, a czasami krzywe zwierciadło, w którym (nie zawsze) z przyjemnością możemy się przejrzeć. Głowacki stworzył śmieszno-gorzki obraz naszej zwykłej, małej codzienności. Pełny emocji, groteski, ale i nierzadko - dramatu.

***

Wydarzenie towarzyszące premierze spektaklu "Cześć, kochanie. Głowacki 3.1"

1 lutego, godz. 12

Wśród tematów, które poruszymy, będą opowieści o spotkaniach i przyjaźniach z Bułatem Okudżawą, Włodzimierzem Wysockim, Tadeuszem Konwickim, Wiktorem Woroszylskim i Januszem Głowackim.

Posłuchamy fragmentu opery "Życie z Idiotą" z librettem Wiktora Jerofiejewa i muzyką Alfreda Sznitke. Porozmawiamy o Rosji, Polsce, Ukrainie, Francji, Ameryce, Chinach, o człowieku, który mówi o sobie: Jestem pchłą, skaczącą po ciele ziemi.

Wiktor Jerofiejew (ur.1947) jest jednym z najbardziej oryginalnych twórców współczesnej prozy rosyjskiej. Urodzony w Moskwie, wychowany w Paryżu, krytyk literacki, nowelista i eseista, profesor literatury na wielu uniwersytetach amerykańskich, przez rodzimą krytykę został kreowany na "najwybitniejszego przedstawiciela rosyjskiego postmodernizmu". Jego twórczość jest przekładana i publikowana w wielu językach.

W Polsce znany jest z wielu esejów, opowiadań i wywiadów publikowanych w prasie. A także z książek: "Encyklopedia duszy rosyjskiej", "Rosyjska piękność" (Czytelnik Warszawa 2004), "Dobry Stalin" (Czytelnik Warszawa 2005), "Akimudy" (Czytelnik Warszawa 2014), "Ciało" (Czytelnik Warszawa 2017), "Różowa mysz" (Agora Warszawa 2019).

O książce "Encyklopedia duszy rosyjskiej" Tadeusz Konwicki napisał: Osobliwa to książka. Czaadajew postmodernizmu. Herostrates imperium rosyjskości. Encyklopedysta końca świata. Znam Jerofiejewa od lat, pisarza rosyjskiego błądzącego po Rosji, po Polsce, albo raczej polskości, po całym globie. Nigdzie nie mógł znaleźć sobie miejsca. Ani w literaturze radzieckiej, ani w podziemiu dysydenckim, ani w salonach zachodniej Europy. Szamotał się z rzeczywistością i z sobą samym. Z kompleksami Rosjanina i swoimi własnymi. Za wiele wiedział i za dużo czuł. Męczył się brakiem zwykłego, zgrzebnego autentyzmu. I oto nastąpiła eksplozja. Ta książka jest niekontrolowanym wybuchem rozpaczliwej szczerości. Tomografią pychy i pokory. Bezwstydną spowiedzią konającej rosyjskości i samozagładą pojedynczego człowieka, który nie jest do końca Rosjaninem i nie jest w pełni kosmopolitą.