Internet. Film "Rok, w którym porzuciłem sztukę"
"Nie stać mnie było na bilet, żeby dojechać do twojego muzeum" - ponad 50 polskich artystów i artystek w projekcie "Rok, w którym porzuciłem sztukę" upomina się o systemowe wsparcie twórców.
- Rok, w którym porzuciłem sztukę, zdarzył się przed COVID-19 - mówi młoda kobieta. Widzimy tylko część jej twarzy, krótki klip nagrany jest komórką, w warunkach domowych. Podobnie jak większość z 53 filmików, które składają się na pracę "Rok, w którym porzuciłem sztukę".
Wideo powstało z inicjatywy Wojtka Rodaka, reżysera, studenta krakowskiej AST. Wzięli w nim udział polscy artyści i artystki z różnych dziedzin, m.in. reżyserki Małgorzata Wdowik i Aleksandra Jakubczak, artyści wizualni Maciej Chorąży i Dominika Olszowy (laureatka zeszłorocznych "Spojrzeń"), tancerki Iza Szostak, Ramona Nagabczyńska i Bożena Wydrowska, kompozytor Krzysztof Kaliski. Podstawą był tekst "Rok, w którym porzuciłem sztukę" francuskiego artysty Paula Mahekego, który na polski przełożyła poetka Natalia Malek.
Tekst Mahekego powstał podczas pandemii koronawirusa, nie skupia się jednak na wpływie wirusa na życie artystów - przeciwnie, przypomina, że już przed pandemią wielu twórcom brakowało finansowej stabilizacji, systemowego wsparcia, a czasem pieniędzy na opłacenie rachunków.
Wśród powodów "porzucenia sztuki" jest konieczność utrzymania rodziny, wykupienia leków, brak pieniędzy na "opłatę rejestracyjną na konkurs fotografii, na rezydencję artystyczną, opłatę rekrutacyjną na prestiżowy kierunek studiów", wypadek rowerowy "podczas jednej ze zmian, kiedy dowoziłem ludziom jedzenie do domów". Są też powody pozafinansowe: depresja, dyskryminacja, przemoc seksualna, brak sieci wsparcia.
Wideo miało premierę 1 maja, w Święto Pracy.
- Jesteśmy zaniepokojeni pomijaniem przez lata artystów przez władzę, brakiem konkretnych rozwiązań systemowych. Te braki widać szczególnie wyraźnie dziś, w dobie pandemii i zamknięcia niemal wszystkich instytucji kultury - tłumaczy Wojtek Rodak. - To próba solidarności z tymi, którzy nie przetrwali i musieli zaprzestać tworzenia, a także wyraz lęku i niepewności o naszą własną przyszłość. Chcemy pokazać, że w tym trudnym czasie jesteśmy razem, że jest nas wiele i mimo bardzo trudnej sytuacji jeszcze się nie poddajemy.
